Διαβάζοντας τις προάλλες τον τρίτο τόμο του "Οικολογική Πρόκληση: Κίνδυνοι και Λύσεις για έναν Πλανήτη υπό Απειλή" με θέμα το νερό αποφάσισα να κάνω μία μικρή περίληψή του εκθέτοντας τα σημαντικότερα σε αυτή τη δημοσίευση. Αρχικά, ας ξεκινήσουμε λέγοντας ότι το 71% του πλανήτη μας καλύπτεται από νερό. Αυτό είναι με τη μορφή θαλασσινού νερού κατά 97,5% ενώ από το υπόλοιπο 2,5% είναι γλυκό νερό (1,5% πάγος, 0,6% υπόγεια ύδατα και 0,4% λίμνες ποτάμια και υδρατμοί.) Συμπεραίνουμε λοιπόν, ότι ένα μόνο μικρό τμήμα του νερού της γης μπορεί να χρησιμοποιηθεί για πόση, καθαρισμό, γεωργία κλπ.
Καθώς είναι ένας περιορισμένος πόρος πρέπει να αποφεύγεται η άσκοπη σπατάλη του και φυσικά δεν είναι παντού κατανεμημένος και διαθέσιμος το ίδιο. Υπολογίζεται, έτσι, ότι 1,2 δισεκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο δεν έχουν πρόσβαση σε πόσιμο νερό. Όταν η ζήτηση του νερού είναι μεγαλύτερη από τα διαθέσιμα αποθέματα για μια συγκεκριμένη χρονική περίοδο ή όταν η χρήση του γίνεται απαγορευτική λόγω της χαμηλής του ποιότητας αναφερόμαστε στο φαινόμενο του υδατικού στρες. Στον παρακάτω χάρτη φαίνεται η πρόβλεψη για το στρες αυτό στο έτος 2025
.
Με βάση τα παραπάνω προκύπτει ότι είναι λογικό να υπάρχει διαμάχη για το νερό. Η διαμάχη αυτή όμως οδηγεί στο εξής ερώτημα: σε ποιον ανήκει το νερό; Δεδομένου ότι πολλά ποτάμια αποτελούν φυσικά σύνορα ή διασχίζουν διάφορες χώρες, οι κυβερνήσεις εκπονούν δράσεις προκειμένου να αποκτήσουν το δικαίωμα πρόσβασης σε αυτό. Στη Μέση Ανατολή το νερό είναι πραγματικά ελάχιστο. Εκτιμάται ότι οι μελλοντικοί πόλεμοι στην περιοχή θα έχουν ως έναυσμα το ζήτημα ελέγχου του νερού. Η λανθάνουσα διαμάχη μεταξύ Ισραήλ και Ιορδανίας για την περιοχή της δυτικής όχθης του ποταμού Ιορδάνη δεν σχετίζεται μόνο με ένα εδαφικό ζήτημα, αλλά και με την κυριαρχία και την πρόσβαση στα νερά του. Η διαμάχη όμως για το νερό δεν είναι μακρυά ούτε από τη χώρα μας (βλέπε εδώ)
Επωφελούμενοι αυτήν την έλλειψη νερού αλλά και την ακαταλληλότητα των δικτύων προμήθειας νερού σε μερικές περιοχές, οι ιδιωτικές εταιρίες πώλησης νερού έχουν αυξήσει κατά πολύ τις πωλήσεις τους (βλέπε διάγραμμα). Η εμπορευματοποίηση του νερού βέβαια μας επιστρέφει και πάλι στο προηγούμενο ερώτημα: σε ποιον ανήκει το νερό;
Στις ανεπτυγμένες χώρες υπολογίζεται ότι κάθε άτομο χρησιμοποιεί 300 λίτρα νερό κάθε μέρα, ενώ στην Αφρική η ποσότητα του νερού που πέφτει κάτω από 50 λίτρα ημερησίως. Σε παγκόσμιο επίπεδο υπολογίζεται ότι το νερό χρησιμοποιείται κατά 63% για τη γεωργία, κατά 23% για οικιακή χρήση και κατά 8% στη βιομηχανία. Οι διαφορές όμως που υπάρχουν μεταξύ των ηπείρων είναι μεγάλες.
Ένα ακόμα μεγάλο πρόβλημα στην κατανάλωση του νερού είναι οι γεωτρήσεις και γενικά οι καταστροφή των υπόγειων υδροφορέων. Όλοι μας ξέρουμε την κατάντια της Κορώνειας, όπου μεγάλη ευθύνη φέρουν οι παράνομες γεωτρήσεις που καταρούφηξαν τα υπόγεια ύδατα.
Ως λύσεις για την αντιμετώπιση του ολέθρου που μπορεί να προκληθεί από την απώλεια του νερού έχουν προταθεί πολλές. Μία από τις κυριότερες είναι η αφαλάτωση. 13 δις πόσιμου νερού άριστης ποιότητας παράγονται παγκοσμίως από την αφαλάτωση, αλλά λόγω του υψηλού κόστους εφαρμόζεται κυρίως σε χώρες όπως οι Σαουδική Αραβία και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, όπου το χρήμα ρέει άφθονο από την εξόρυξη του πετρελαίου.
Τελειώνοντας, θα έπρεπε κανονικά να αναφερθώ στο τι πρέπει να κάνουμε ώστε να μη σπαταλάμε το νερό, καθώς όπως φάνηκε είναι πολύτιμο και σίγουρα όχι ανεξάντλητο. Δε θα το κάνω όμως, διότι όλοι λίγο πολύ τα γνωρίζουμε, γιατί τα ακούμε συνέχεια και παντού (πάλι καλά). Αυτό όμως που δεν ακούμε συχνά είναι ότι σπατάλη του νερού αποτελεί και η ύπαρξη πισίνας στο πολυτελές ξενοδοχείο, που συνήθως βρίσκεται και ακριβώς δίπλα από μία πανέμορφη θάλασσα. Ή ακόμα, σπατάλη του νερού είναι η δημιουργία γηπέδου γκολφ στην Κρήτη που εμφανίζει αρκετά φαινόμενα ξηρασίας.
Καθώς είναι ένας περιορισμένος πόρος πρέπει να αποφεύγεται η άσκοπη σπατάλη του και φυσικά δεν είναι παντού κατανεμημένος και διαθέσιμος το ίδιο. Υπολογίζεται, έτσι, ότι 1,2 δισεκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο δεν έχουν πρόσβαση σε πόσιμο νερό. Όταν η ζήτηση του νερού είναι μεγαλύτερη από τα διαθέσιμα αποθέματα για μια συγκεκριμένη χρονική περίοδο ή όταν η χρήση του γίνεται απαγορευτική λόγω της χαμηλής του ποιότητας αναφερόμαστε στο φαινόμενο του υδατικού στρες. Στον παρακάτω χάρτη φαίνεται η πρόβλεψη για το στρες αυτό στο έτος 2025
.
Με βάση τα παραπάνω προκύπτει ότι είναι λογικό να υπάρχει διαμάχη για το νερό. Η διαμάχη αυτή όμως οδηγεί στο εξής ερώτημα: σε ποιον ανήκει το νερό; Δεδομένου ότι πολλά ποτάμια αποτελούν φυσικά σύνορα ή διασχίζουν διάφορες χώρες, οι κυβερνήσεις εκπονούν δράσεις προκειμένου να αποκτήσουν το δικαίωμα πρόσβασης σε αυτό. Στη Μέση Ανατολή το νερό είναι πραγματικά ελάχιστο. Εκτιμάται ότι οι μελλοντικοί πόλεμοι στην περιοχή θα έχουν ως έναυσμα το ζήτημα ελέγχου του νερού. Η λανθάνουσα διαμάχη μεταξύ Ισραήλ και Ιορδανίας για την περιοχή της δυτικής όχθης του ποταμού Ιορδάνη δεν σχετίζεται μόνο με ένα εδαφικό ζήτημα, αλλά και με την κυριαρχία και την πρόσβαση στα νερά του. Η διαμάχη όμως για το νερό δεν είναι μακρυά ούτε από τη χώρα μας (βλέπε εδώ)
Επωφελούμενοι αυτήν την έλλειψη νερού αλλά και την ακαταλληλότητα των δικτύων προμήθειας νερού σε μερικές περιοχές, οι ιδιωτικές εταιρίες πώλησης νερού έχουν αυξήσει κατά πολύ τις πωλήσεις τους (βλέπε διάγραμμα). Η εμπορευματοποίηση του νερού βέβαια μας επιστρέφει και πάλι στο προηγούμενο ερώτημα: σε ποιον ανήκει το νερό;
Στις ανεπτυγμένες χώρες υπολογίζεται ότι κάθε άτομο χρησιμοποιεί 300 λίτρα νερό κάθε μέρα, ενώ στην Αφρική η ποσότητα του νερού που πέφτει κάτω από 50 λίτρα ημερησίως. Σε παγκόσμιο επίπεδο υπολογίζεται ότι το νερό χρησιμοποιείται κατά 63% για τη γεωργία, κατά 23% για οικιακή χρήση και κατά 8% στη βιομηχανία. Οι διαφορές όμως που υπάρχουν μεταξύ των ηπείρων είναι μεγάλες.
Ένα ακόμα μεγάλο πρόβλημα στην κατανάλωση του νερού είναι οι γεωτρήσεις και γενικά οι καταστροφή των υπόγειων υδροφορέων. Όλοι μας ξέρουμε την κατάντια της Κορώνειας, όπου μεγάλη ευθύνη φέρουν οι παράνομες γεωτρήσεις που καταρούφηξαν τα υπόγεια ύδατα.
Ως λύσεις για την αντιμετώπιση του ολέθρου που μπορεί να προκληθεί από την απώλεια του νερού έχουν προταθεί πολλές. Μία από τις κυριότερες είναι η αφαλάτωση. 13 δις πόσιμου νερού άριστης ποιότητας παράγονται παγκοσμίως από την αφαλάτωση, αλλά λόγω του υψηλού κόστους εφαρμόζεται κυρίως σε χώρες όπως οι Σαουδική Αραβία και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, όπου το χρήμα ρέει άφθονο από την εξόρυξη του πετρελαίου.
Τελειώνοντας, θα έπρεπε κανονικά να αναφερθώ στο τι πρέπει να κάνουμε ώστε να μη σπαταλάμε το νερό, καθώς όπως φάνηκε είναι πολύτιμο και σίγουρα όχι ανεξάντλητο. Δε θα το κάνω όμως, διότι όλοι λίγο πολύ τα γνωρίζουμε, γιατί τα ακούμε συνέχεια και παντού (πάλι καλά). Αυτό όμως που δεν ακούμε συχνά είναι ότι σπατάλη του νερού αποτελεί και η ύπαρξη πισίνας στο πολυτελές ξενοδοχείο, που συνήθως βρίσκεται και ακριβώς δίπλα από μία πανέμορφη θάλασσα. Ή ακόμα, σπατάλη του νερού είναι η δημιουργία γηπέδου γκολφ στην Κρήτη που εμφανίζει αρκετά φαινόμενα ξηρασίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου