Πέμπτη 30 Ιουλίου 2009

Γιατί οι άνθρωποι δεν δρουν ενάντια στις κλιματικές αλλαγές

Σε ένα πρόσφατο δείπνο στο Πανεπιστήμιο του Οχάιο ένας πρεσβύτερος ερευνητής στην ατμοσφαιρική φυσική μου έλεγε για τις επεκείμενες διακοπές του στην Ταϊλάνδη. Τον ρώτησα αν τον απασχολούσε το ότι το ταξίδι του θα αποτελούσε μια προσθήκη για τις κλιματικές αλλαγές, είχαμε στο κάτω κάτω μόλις καθίσει μετά από μία δίωρη παρουσίαση με το εν λόγω θέμα. "Φυσικά", μου είπε εύθυμα, "και είμαι σίγουρος ότι η κυβέρνηση θα κάνει τις μακρινές πτήσεις παράνομες σε κάποιο σημείο".

Είχα εσκεμμένα οδηγήσει εκεί την κουβέντα μας ως ένα μέρος μιας ανεπίσημης έρευνας που διεξαγάγω, στην οποία είστε ευπρόσδεκτοι να λάβεται μέρος. Οι συμμετέχοντες συμπεριλαμβάνουν μπεχρι στιγμής έναν πρεσβύτερο σύμβουλο σε ένα πρόγραμμα του Ηνωμένου Βασιλείου για το κλίμα, ο οποίος πετάει συχνά στη Νότιο Αφρική ("τα αποτυπώματά μου βοηθούν στο να τεθεί μία τιμή στην αγορά του άνθρακα"), ένα μέλος της British Antarctic Survey που κάνει πολυάριθμα μακρινά ταξίδια για σκι κάθε χρόνο ("η δουλειά μου είναι στρεσογόνα"), έναν περιβαλλοντικό ανταποκριτή ενός εθνικού δικτύου που πήγες με την οικογένειά του στη Σρι Λάνκα ("δεν βλέπω και πολλή ελπίδα") και έναν συμμετέχοντα στην εκστρατεία για το κλίμα της Greenpeace που μόλις γύρισε από υποβρύχια κατάδυση στον Ειρηνικό ("ήταν ένα θαυμάσιο ταξίδι!").

Αυτή η παραφωνία μπορεί να είνα ιπερίεργη, αλλά αυτό που είναι ιδιαίτερα αποκαλυπτικό είνια ότι καθένας έχει μία καριέρα βασισμένη στο αξίωμα ότι η πληροφορία είναι επαρκής για να ενεργοποιήσει την αλαγή. Είναι ένα αξίωμα τέτοιο που μία στιγμιαία ενδοσκόπηση θα τους δείξει ότι ήταν βαθιά ελλατωματική.




Έχουν περάσει 44 χρόνια από τότε που το επιστημονικό συμβούλιο του προέδρου των ΗΠΑ Lyndon Johnson προειδοποίησε ότι οι εκπομπές των αερίων του θερμοκηπίου θα μπορούσαν να ενεργοποιήσουν "σημαντικές αλλαγές στο κλίμα". Αυτά τ α44 χρόνια έρευνας κόστισαν, σύμφωνα με μία εκτίμηση, 3 δις δολλάρια το χρόνο, σε συμπόσια, συνέδρια, ντοκυμαντέρ και άρθρα και τώρα πάνω από 80 εκατομμύρια αναφορές υπάρχουν στο ίντερνετ. Παρόλη αυτήν την πληροφορία, δημοσκοπήσεις όλα αυτά τα χρόνια δείχνουν ότι 40% των ανθρώπων του Ηνωμένου Βασιλείου και πάνω από 50% στις ΗΠΑ αποφασιστικά αρνούνται να δεχτούν ότι οι εκπομπές μας αλλάζουν το κλίμα. Μόλις 10% των Βρετανών θεωρούν ότι την κλιματική αλλαγή ως ένα σοβαρό πρόβλημα.

Δεν δέχομαι ότι αυτή η συνεχιζόμενη άρνηση της επιστήμης είναι αποτέλεσμα της παραμόρφωσης των μέσων ενημέρωσης ή της επιστημονικής αγραμματοσύνης. Αντ'αυτού, το βλέπω σαν απόδειξη της αποτυχίας της κοινωνίας μας να οικοδομήσει μια κοινή πίστη για την κλιματική αλλαγή.

Χρησιμοποιώ τον όρο "πίστη" με πλήρη γνώση ότι δεν αρέσει στους επιστήμονες του κλίματος. Η Vicky Pope, επικεφαλής του et Office Hadley Centre for Climate Change στο Έξετερ του Ην Βασιλείου έγραψε στην Guardian νωρίτερα αυτόν τον χρόνο: "Είμαστε αυξανόμενα ερωτόμενοι αν "πιστεύουμε στην κλιματική αλλαγή". Απλά, δεν είναι θέμα πίστης. Οι ανησυχίες μας για την κλιματική αλλαγή εγείρονται από επιστημονικές αποδείξεις".

Δε θα μπορούσα να διαφωνίσω περισσότερο. Οι στάσεις των ανθρώπων προς την κλιματική αλλαγή, ακόμη και της Pope, είναι συστήματα πίστης, οικοδομημένα διαμέσου κοινωνικών αλληλεπιδράσεων μεταξύ όμοιων ομάδων. Έπειτα, οι άνθρωποι διαλέγουν την υπόθεση που συμφωνεί μκαλύτερα με την προσωπική τους σκοπιά. Στην περίπτωση της Pope, αλλά και στη δική μου, είναι μια σκοπιά που εμπιστεύεται τους επιστήμονες και τις εμπειρικές αποδείξεις.

Αλλά ακούστε τι λένε άλλοι. Οι περισσότεροι θεωρούν την κλιματική αλλαγή ως ένα μη καθορισμένο τεχνιτό ζήτημα που ακόμα προσφέρει θερμές συζητήσεις σε διανοούμενους. Πολλοί απορρίπτουν την προσωπική ευθύνη ρίχνοντας το φταίξιμο αλλού στους πλούσιους, στους φτωχούς, στην Αμερικάνους, στους Κινέζους ή υποψιάζονται ότι το θέμα είναι ένας Δούρειος Ίππος που φτιάχτηκε από κάποιους περιβαλλοντολόγους που θέλουν να φθείρουν τη χαρά τους.



Οι ειδικοί του κλίματος στο δικό μου ανεπίσημο πείραμα δεν είναι λιγότερο μη υποκεινούμενο από τη δύναμη των δικών τους πιστεύω. Μπορεί να έχουν εμβαθύνει στις επιστημονικές αποδείξεις, αλλά ακόμα έχουν παρ'όλα αυτά αναπτύξει έξυπνες ιστορίες για να δικαιολογήσουν τις μακρινές τους διακοπές.

Πώς, τότε, μπορούμε να ενεργοποιήσουμε μία κοινή πίστη γύρω από την πραγματικότητα της κλιματικής αλλαγής; Τι πρέπει να αλλάξει γύρω από τον τρόπο που παρουσιάζουμε τις αποδείξεις για τις κλιαματικές αλλαγές;

Πρέπει να γίνουμε πολύ πιο ανήσυχοι για τους μεταδίδοντες και πόσο αξιόπιστοι εμφανίζονται. Η αξιοπιστία είναι μία περίπλοκη δέσμη από ιδιότητες: εξουσία και ειδίκευση είναι μεταξύ άλλων, αλλά επίσης είναι και η ειλικρίνεια, η εμπιστοσύνη, η γοητεία, το χιούμορ και η παρρησία.

Πολλοί από τους αδέσποτους, αυτο-προωθημένους σκεπτικιστές του κλίματος παίζουν καλά αυτό το παιχνίδι, που είναι ένας λόγος που ασκούν τόσο δυσανάλογη επιρροή στην κοινή γνώμη. Το Διακυβερνητικό Πλαίσιο για την Κλιματική Αλλαγή (IPCC), από την άλλη μεριά, παίζει το παιχνίδι άσχημα. Αντί να ελευθερώσει τους πιο παρουσιάσιμους συμμετέχοντες της για να πουν στον κόσμο πως κατορθώνει ομοφωνία σε μία άνευ προηγουμένου κλίμακα. αποτυγχάνει να προμηθεύσει μια λίστα ανθρώπων που εμπλέκονται στην διαδικασία. Δεν έχει καθόλου ανθρώπινο πρόσωπο: οι μόνες εικόνες στην ιστοσελίδα της είναι τα παλάτια ή τα παραλιακά θέρετρα που φιλοξενούνται οι επόμενες συναντήσεις.

Από τότε που οι άνθρωποι τείνουν να δείχνουν περισσότερη εμπιστοσύνη σε αυτούς που φαίνεται να μοιράζονται τις αξίες τους και να καταλαβαίνουν τις ανάγκες τους, είναι κρίσιμο να πλατύνουμε την γκάμα των φωνών που μιλούν για την κλιματικη αλλαγή, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ειδικοί του κλίματος να παραιτηθούν από τον έλεγχο και να ενθαρρύνουν άλλους, που είναι καλύτεροι στην επικοινωνία, να μιλήσουν γι'αυτούς.

Ένα ακόμα κλειδί για να επιτευχθεί μία πλατιά πίστη για την κλιματική αλλαγή είναι η συλλογική φαντασία. Ποτέ δεν θα εκτιμήσουμε το ρίσκο εκτός και αν προβάλλουμε τους εαυτούς μας στο μέλλον - και αυτό απαιτεί έφεση στην συλλογική συναισθηματική φαντασία. Τα προηγούμενα χρόνια ήμουνα χαρούμενος να παρατειρώ έναν ανεπτυσσόμενο συνεταιρισμό μεταξύ επιστημόνων και δημιουργικών τεχνών, όπως αναχωριτήρια για επιστήμονες, καλλιτέχνες και συγγραφείς.

Είναι φανερό ότι η προσεκτική γλώσσα της επιστήμης είναι μη επαρκής για να εμπνέυσει προσχεδιασμένη αλλαγή, ακόμα και μεταξύ των επιστημόνων. Έχουμε ανάγκη μια θεμελιώδη, διαφορετική προσέγγιση. Μόνο τότε οι επιστήμονες θα είναι σε θέση να κατορθώσουν την απόλυτη πρόκληση προς το κοινό: "έχουμε κάνει τη δουλειά, πιστεύουμε στα αποτελέσματα, τώρα...πότε στο διάβολο θα ξυπνήστε;".


Ο George Marshall είναι ιδρυτήε του Climate Outreach Information Network στην Οξφόρδη, Ηνωμένο Βασίλειο.

Από NewScientist

Σάββατο 25 Ιουλίου 2009

Γαλάζιες σημαίες: Πόσο "γαλάζιες" είναι τελικά οι παραλίες;


Κάθε χρόνο ανακοινώνονται από το υπουργείο χωροταξίας και περιβάλλοντος οι βραβευμένες παραλίες με "γαλάζιες σημαίες". Πρόκειται για ένα διεθνές πρόγραμμα για την προστασία των ακτών που στην Ελλάδα χειρίζεται από την Ελληνική εταιρία προστασίας της φύσης. Για να κερδίσει μια παραλία "γαλάζια σημαία" πρέπει να ελέγχεται ανά τακτά χρονικά διαστήματα και να πληρεί τα εξής κριτήρια:

ΚΡΙΤΗΡΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΝΟΜΗ ΤΗΣ “ΓΑΛΑΖΙΑΣ ΣΗΜΑΙΑΣ”

Περιβαλλοντική εκπαίδευση και πληροφόρηση

Πληροφορίες για το παράκτιο οικοσύστημα και το ευαίσθητο φυσικό περιβάλλον στον παράκτιο χώρο.
Συνεχής πληροφόρηση του κοινού για την ποιότητα των νερών κολύμβησης.
Πληροφορίες για το Διεθνές Πρόγραμμα «Γαλάζιες Σημαίες»
στον Πίνακα Ανακοινώσεων της ακτής.
Έντυπες πληροφορίες και αναρτημένες οδηγίες συμπεριφοράς
για την ακτή.
Δραστηριότητες που να προβάλουν ενεργά τη προστασία
του φυσικού περιβάλλοντος της ακτής.

Ποιότητα νερών κολύμβησης

Ποιότητα των νερών κολύμβησης, που να επιβεβαιώνεται με δειγματοληπτικές μετρήσεις
Μη απόρριψη βιομηχανικών λυμάτων στην ακτή
Επεξεργασία αστικών λυμάτων, όπως απαιτεί η Κοινοτική Οδηγία

Περιβαλλοντική Διαχείριση

Σχέδιο χρήσης γης και περιβαλλοντική διαχείριση
Περιοδικός καθαρισμός της ακτής από σκουπίδια, αποτσίγαρα κλπ.
Επαρκείς κάδοι απορριμμάτων, που να αδειάζονται σε τακτά διαστήματα
Διευκολύνσεις για ανακυκλώσιμα υλικά
Επαρκείς εγκαταστάσεις υγιεινής, με ελεγχόμενο σύστημα αποχέτευσης
Απαγόρευση της οδήγησης οχημάτων και μοτοποδηλάτων στην ακτή
Απαγόρευση της ελεύθερης κατασκήνωσης
Επιτήρηση κατοικίδιων ζώων στην ακτή
Συντήρηση κτιρίων και εξοπλισμού στην ακτή

Ασφάλεια, ναυαγοσωστικά, πρώτες βοήθειες, υπηρεσίες και εγκαταστάσεις

Εκπαιδευμένοι ναυαγοσώστες - ή άμεση πρόσβαση σε τηλέφωνο - σωστικά εφόδια και πρώτες βοήθειες
Σχέδια για την αντιμετώπιση κάποιου ατυχήματος ρύπανσης, με άμεση ενημέρωση του κοινού
Ασφαλής δίοδος στην ακτή και φροντίδα για άτομα με ειδικές ανάγκες


"Κατά πόσο όμως πληρούνται αυτά τα κριτήρια; Πόσες παραλίες βραβευμένες με γαλάζιες σημαίες έχετε επισκεφθεί με κάδους ανακύκλωσης ή διαδρόμους πρόσβασης στην παραλία ατόμων με κινητικά προβλήματα; Κι όμως στη χώρα μας ο αριθμός των "γαλάζιων" ακτών συνεχώς αυξάνεται!! Τι γίνεται λάθος...; Θα μάθουμε ποτέ;"

Χρήσιμοι σύνδεσμοι: www.blueflag.org

Παρασκευή 17 Ιουλίου 2009

Ριζοσπαστική έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής: Η αγροτική πολιτική θέτει σε κίνδυνο τη διάσωση της βιοποικιλότητας

Δημοσιεύτηκε η έκθεση αξιολόγησης της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την κατάσταση του φυσικού περιβάλλοντος στα 25 κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η έκθεση αναλύει την κατάσταση εκατοντάδων τύπων οικοτόπων και πάνω από χίλια είδη ζώων και φυτών που προστατεύονται από την Οδηγία «Οικότοποι» της Ε.Ε.

Όπως ήταν αναμενόμενο, η έκθεση τονίζει ότι η Ε.Ε. ενδέχεται να αποτύχει στο στόχο της για το 2010 για την συγκράτηση της απώλειας της βιοποικιλότητας, επισημαίνοντας ότι μόνο το 17% των οικοσυστημάτων της Ε.Ε. είναι σε καλή κατάσταση.

Η έκθεση της Επιτροπής, κατηγορεί κυρίως την Κύπρο, την Ελλάδα, την Ισπανία και την Πορτογαλία για την κακή κατάσταση των οικοσυστημάτων της λόγω έλλειψης ενδιαφέροντος και πολιτικής βούλησης.

Ειδικότερα για την Ελλάδα, τα στοιχεία της έκθεσης, συνάδουν με τα στοιχεία της Ορνιθολογικής, αναδεικνύοντας την εμφανή έλλειψη ενδιαφέροντος για τη βιοποικιλότητα και την κατάσταση του φυσικού περιβάλλοντος, αφού σημειώθηκε «άγνωστο» σε περισσότερα από το 50% των ειδών άγριας πανίδας και χλωρίδας.

Η έλλειψη ενδιαφέροντος της Πολιτείας αποτελεί έναν από τους παράγοντες που εξηγεί τη μείωση πολλών ειδών πουλιών στην Ελλάδα. Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι ο παγκοσμίως απειλούμενος Ασπροπάρης και το Όρνιο, των οποίων οι πληθυσμοί έχουν μειωθεί σε ποσοστό μεγαλύτερο από 70% την τελευταία δεκαετία. Επίσης, κοινά είδη της Ελληνικής αγροτικής υπαίθρου, όπως η Γαλιάντρα και η Καμπίσια Πέρδικα, παρατηρούνται σε όλο και λιγότερες περιοχές της χώρας μας.

Η έκθεση υπογραμμίζει της, ότι οι οικότοποι που σχετίζονται με αγροτικές δραστηριότητες βρίσκονται σε ιδιαίτερα κακή κατάσταση. Παρόλο που η Ευρωπαϊκή Αγροτική Πολιτική προσπαθεί να γίνει πιο φιλική προς το περιβάλλον και τη βιοποικιλότητα, η Ελλάδα δεν την έχει ενσωματώσει σε βαθμό που να εξασφαλίζει τη προστασία της βιοποικιλότητας.. «Η Ελλάδα αντί να χρηματοδοτεί τα αγροπεριβαλλοντικά μέτρα για τη προστασία της βιοποικιλότητας, προωθεί την εντατικοποίηση της γεωργίας με αναδασμούς σε όλη την Ελλάδα» πρόσθεσε ο Ξενοφών Κάππας, Διευθυντής της Ελληνικής Ορνιθολογικής Εταιρείας.

Ήδη από τον Απρίλιο, η Ορνιθολογική, σε συνεργασία με την Birdlife, έχει προτείνει ένα σύνολο μέτρων που πρέπει να ληφθούν από την Ε.Ε. για τη διασφάλιση των εθνικών οικοσυστημάτων από το 2010 και μετά.

«Δεν αντέχουμε μία ακόμη αποτυχία όσον αφορά τη βιοποικιλότητα. Η ευεξία, η ασφάλεια των τροφίμων και η οικονομική ευημερία του ανθρώπου εξαρτάται από το φυσικό της περιβάλλον», καταλήγει ο Konstantin Kreiser, Διευθυντής Πολιτικής Ε.Ε. της BirdLife.

Γραφείο Τύπου και Επικοινωνίας
Ημερ/νία: 16-07-2009

Από Ορνιθολογική Εταιρία Ελλάδας

Πέμπτη 9 Ιουλίου 2009

Τα πουλιά ως κλειδιά διατήρησης οικοσυστήματος


Τα σποροφάγα πουλιά στο Serengeti εθνικό πάρκο της Τανζανίας είναι υποχρεωτικά έτσι ώστε να διατηρηθεί το δάσος. λένε οι επιστήμονες. Μία απουσία των πουλιών αυτών είναι έχει ως αποτέλεσμα τη μείωση των δέντρων.

Στο περιοδικό Science o Gregory Sharam και οι συνάδελφοί του περιγράφουν ακριβώς πως τα πουλιά βοηθούν την διατήρηση των δασών στο οικοσύστημα του Seregneti ελέγχοντας των αριθμό των σκαθαριών που είναι επιβλαβή για τους σπόρους. Ακόμα, επιδεικνύουν τι μπορεί να συμβεί στο δάσος αν εξαλειφθούν τα πουλιά.


Η έρευνά τους επεξηγεί πρώτον το πως μία σταθερή βοικοινωνότητα διατηρείται και δεύτερον το πως μπορεί να μπορεί να διαλυθεί από μία και μόνο ενόχληση.

Οι επιστήμονες χρησιμοποίησαν ένα σύνολο δεδομένων από 40 χρόνια από την Τανζανία ώστε να μελετήσουν τις διασυνδετικές σχέσεις μεταξύ των πουλιών, των σκαθαριών και των δένδρων. Παρατήρησαν ότι, για το μεγαλύτερο κομμάτι τα σκαθάρια τρέφονταν με τους πεσμένους καρπούς που τα πουλιά ακόμα δεν είχαν φάει - αλλά όχι με σπόρους που τα πουλιά είχαν ήδη φάει και επεξεργαστεί. Με αυτόν τον τρόπο τα πουλιά προστατεύουν τους σπόρους (και τα δάση συνεπώς) μέσω της θρέψης τους, αλλά με την απουσία τους τα σκαθάρια μπορούν να προκαλέσουν μεγάλη μείωση στην ΄βλάστηση των σπόρων.

Τα πουλιά τρέφονται κυρίως με καρπούς μεταξύ πυκνών δέντρων και κλειστών φυλλωσιών, αλλά όχι τόσο πολύ μεταξύ αραιών δέντρων και ανοιχτών φυλλωσιών. Επομένως, όταν ενοχλήσεις, όπως οι φωτιές, ανοίγουν τις φυλλωσιές των δέντρων, τα πουλιά δεν επιστρέφουν και τα δάση δεν επανέρχονται ποτέ στις αρχικές τους πυκνότητες.

Πηγή: LiveScience

Σάββατο 4 Ιουλίου 2009

Τοξικές «βόμβες» στα Χανιά

Μόνιμη απειλή για την ανθρώπινη ασφάλεια αλλά και «πηγή» ρύπανσης του θαλάσσιου περιβάλλοντος αποτελούν για τους κατοίκους των Χανίων οι εκτοξεύσεις πυραύλων και τα τοξικά υπολείμματά τους από το πεδίο βολής του ΝΑΤΟ. Αυτό καταγγέλλεται σε ανακοίνωση του συλλόγου «Φίλοι του Βυθού», που εδρεύει στα Χανιά.

Στην ανακοίνωση-καταγγελία καταλογίζονται ευθέως ευθύνες στους αρμοδίους για πολύχρονη αδιαφορία και αδράνεια, ενώ ζητείται να δοθεί απάντηση για τα συνεχώς αυξανόμενα ποσοστά καρκίνων στην περιοχή. Όπως επισημαίνουν, η θάλασσα είναι διάσπαρτη από υπολείμματα παλιών και νέων εκτοξευμένων πυραύλων, όπως και σε περιοχές κοντά σε χωριά του Δήμου Ακρωτηρίου Χανίων, όπου εδρεύει το πεδίο βολής του ΝΑΤΟ.

Σύμφωνα με τους «Φίλους του Βυθού», το πρόβλημα είναι μόνιμο και παρότι το είχαν θίξει στο παρελθόν «δεν έχει γίνει το παραμικρό. Δεν έχει μαζευτεί ούτε ένας σκουριασμένος στόχος. Το βουνό συνεχίζει να έχει την εικόνα του σκουπιδότοπου και τα κατσίκια συνεχίζουν να βόσκουν αμέριμνα δίπλα στο κατεστραμμένο πολεμικό υλικό. Ίδια κατάσταση επικρατεί και στον βυθό της θάλασσας».


Ο πρόεδρος του συλλόγου «Φίλοι του Βυθού», κ. Χάρης Καραβαράκης, μιλώντας στο «Έθνος», επεσήμανε ότι «η πραγματικότητα είναι ότι οι δοκιμές των πυραύλων γίνονται πάνω από τον θαλάσσιο χώρο και η πλειονότητα των υπολειμμάτων καταλήγει στη θάλασσα. Αυτά που βλέπουμε οφείλονται σε ένα ελάχιστο ποσοστό από τις βολές εκείνες που εκτρέπονται από την προβλεπόμενη θέση τους και καταλήγουν στο βουνό».

Μείζον πρόβλημα

Από την πλευρά του ο καθηγητής του Πολυτεχνείου και μέλος του ΔΣ του Συλλόγου «Φίλοι του Βυθού», Βασίλης Σαμολαδάς, χαρακτηρίζει μείζον το πρόβλημα και τις δραματικές επιπτώσεις του στην ανθρώπινη ασφάλεια - υγεία και στο περιβάλλον.

Κλείνοντας την ανακοίνωση-καταγγελία του, το προεδρείο του συλλόγου, αφού ζητεί την άμεση ενεργοποίηση των αρμοδίων, ταυτόχρονα διερωτάται: «Μέχρι πότε θα επιτρέπουμε να συνεχίζεται αυτή η ντροπή; Πού είναι η ευαισθησία των εκλεγμένων αρχόντων του τόπου μας και για ποιο λόγο ζητούν την ψήφο του χανιώτικου λαού; Δεν είναι υψίστης σημασίας ο σεβασμός του περιβάλλοντος και κατ επέκταση της υγείας των συμπολιτών μας; Μπορεί άραγε να πιστέψει κανείς ότι όλα αυτά τα υπολείμματα των δοκιμών είναι αβλαβή ή ότι δεν περνάνε στους ανθρώπους μέσω της διατροφικής αλυσίδας; Είναι άραγε άσχετα με τα αυξημένα ποσοστά καρκίνων στον τόπο μας;».

ΜΑΝΟΛΗΣ ΚΟΚΟΛΑΚΗΣ


Πηγή : Έθνος

Η θάλασσα εδώ και πάρα πολλά χρόνια (ίσως από τις απαρχές των ανθρωπίνων κοινωνιών) έχει θεωρηθεί ως μία απέραντη δεξαμενή απορριμάτων, αποβλήτων και πολλών άλλων όπως οι βόμβες. Έτσι, κάποιες από τις θάλασσες μας, κυρίως τα μέρη που γειτνιάζουν σε μεγαλουπόλεις, έχουν υποστεί πολύ μεγάλη ρύπανση, με αποτέλεσμα οι βιοκοινότητές τους να έχουν διαταραχθεί. Όσο πιο πολύ ευαισθητοποιείται η κοινωνία για θέματα γύρω από την θάλασσα, τόσο περισσότερα θα καταφέρει. Διότι, τα διάφορα εργοστάσια που ρυπαίνουν (ή το ΝΑΤΟ όπως στην περίπτωση που διαβάσαμε παραπάνω) δεν πρόκειται να ενδιαφερθούν για το θαλάσσιο κόσμο, και πάντα στα πλαίσια του κέρδους η θάλασσα θα αντιμετωπίζεται σαν χωματερή. Η γνώση και η δράση είναι τα μόνα μέσα που υπάρχουν για να αλλάξει η κατάσταση αυτή.

Πέμπτη 2 Ιουλίου 2009

Κλειδί για την εξελικτική αρμοστιότητα...η μείωση των θερμίδων

Ο Κάρολος Δαρβίνος και οι σύγχρονοί του αξίωναν ότι η κατανάλωση τροφής σε πτηνά και θηλαστικά περιοριζόταν από τα αποθέματα των πόρων, που σημαίνει με άλλα λόγια ότι τα ζώα θα έτρωγαν όσο μπορούσαν όταν η τροφή είναι άφθονη και θα παρήγαγαν όσους πιο πολλούς απογόνους τους επέτρεπε η κατάσταση αυτή.

Παρ' όλα αυτά, σύγχρονες έρευνες δείχνουν ότι, ακόμα και όταν η τροφή είναι άφθονη, η ενεργειακή πρόσληψη φτάνει σε ένα όριο, ακόμα και για ζώα που έχουν υψηλές ενεργειακές απαιτήσεις, όπως θηλυκά που βρίσκονται στη φάση του θηλασμού. Επιστήμονες από το Research Institute of Wildlife Ecology της Βιέννης προτείνουν ότι αυτό προέρχεται από ενεργητικό έλεγχο της μητρικής επένδυσης στο νεογνό ώστε να διατηρηθεί την μακροπρόθεσμη αναπαραγωγική αρμοστηκότητα.


Η έρευνα αυτή, που θα ανακοινωθεί από την Dr Teresa Valencak στο Society for Experimental Biology Annual Meeting στην Γλασκόβη, έδειξε ότι όταν τα ενεργειακά τους αποθέματα είναι μικρά ή όταν οι νεοσσοί διατηρούνται σε μέρη με χαμηλές θερμοκρασίες, οι λαγοί (Lepus europaeus) μπορούν να αυξήσουν την ενεργειακή τους ανανέωση και το ρυθμό παραγωγής γάλακτος πάνω από το φυσιολογικά παρατηρούμενο Αυτό δείχνει ότι, συνήθως, οι λαγοί δρουν κάτω από τη μέγιστη δυνατότητά τους και αυτό δεν οφείλεται σε κανενός είδους περιορισμούς, όπως το μήκος της πεπτικής οδού ή την ικανότητα των μαστικών αδένων. Επίσης, καθώς οι λαγοί προμηθεύονταν με άφθονο φαγητό, δεν μπορούσε να υπάρχει κανένας περιορισμός στην ανανέωση της ενέργειας ωφελούμενη στην διαθεσιμότητα της τροφής.

Ο τρόπος με τον οποίο τα θηλυκά ρυθμίζουν την ενεργειακή τους κατανάλωση ανάλογα με τις απαιτήσεις των νεοσσών και των δικών τους ενεργειακών αποθεμάτων δε υπερέβαινε συγκεκριμένα επίπεδα που ταιριάζουν με τη θεωρία σύμφωνα με την οποία η χρησιμοποίηση ενέργειας κοντά στο μέγιστο ρυθμό έχει κόστη για τα ζώα που μπορεί να συμβιβάζουν την ικανότητά τους να αναπαραχθούν επιτυχώς στο μέλλον. Εάν ένας λαγός βάζει την περισσότερη από την ενέργειά του σε μία γέννα νεοσσών θα μένει λιγότερη ενέργεια για την ανάπτυξη, για παράδειγμα, το οποίο μπορεί να μειώσει την διάρκεια της ζωής του ή να το κάνει λιγότερο ικανό παράξει ή να φροντίσει νεοσσούς στο μέλλον. Με το να μειώνουν ενεργητικά τον ρυθμό ενεργειακής ανανέωσης, μία μητέρα μπορεί να το αποτρέψει αυτό και να διατηρήσει ένα υψηλότερο επίπεδο αναπαραγωγικής επιτυχίας κατά τη διάρκεια της ζωής της.

Από ScienceDaily

LinkWithin

Related Posts with Thumbnails