Παρασκευή 25 Φεβρουαρίου 2011

Το είδος που εξημέρωσε τον εαυτό του

Η επιστήμη είναι θέμα αμφισβήτησης και νέων ιδεών. Για να υπάρξει όμως μια επαληθεύσιμη και κατ' επέκταση θα μπορούσαμε να πούμε σωστή ιδέα υπάρχουν για το ίδιο θέμα και πολλές λανθασμένες. Η ιστορίες τέτοιων ιδεών είναι πολλές φορές σαγηνευτικές, έτσι θα σας παρουσιάσω μία "περίεργη" σκέψη του πασίγνωστου παλαιοανθρωπολόγου Louis Leakey για την ταχεία εξέλιξη του ανθρώπου (από το Laelaps).

"O Louis Leakey λοιπόν είχε ένα πρόβλημα.

Κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού του 1959 αυτός και η γυναίκα του Mary ανακάλυψαν τμήματα κρανίου ενός πρώιμου ανθρώπου, διασκορπισμένα στις απολιθωμένες αποθέσεις στο φαράγγι Olduvai της Τανζανίας. Το κρανίο είχε αποτεθεί μεταξύ διασκορπισμένων οστών από απολιθωμένα θηλαστικά και μια συλλογή από λίθινα εργαλεία, και αυτό οδήγησε τον Leakey να υποθέσει ότι επρόκειτο για κάποιο είδος πρώιμου ανθρώπου. Μόνο ένας πρόγονος του Homo sapiens μπορεί να είχε την ικανότητα να κατασκευάζει εργαλεία, σκέφτηκε ο Leakey, αλλά το κρανίο δεν έμοιαζε καθόλου με το δικό μας.

Όταν η Mary συνέθεσε τα κομμάτια του κρανίου αυτή και ο άντρας της βρέθηκαν μπροστά σε κάτι τόσο οικείο όσο και εξωγήινο. Ο χαμηλός θόλος του κρανίου προσαρμοζόταν σε ένα επεκταμένο προς τα πλάγια πρόσωπο λόγω ογκωδών ζυγωματικών οστών μέσω των οποίων συνδεόταν ισχυροί γναθικοί μύες. Συνολικά, το νέο κρανίο, που στοργικά βαπτίστηκε "Dear Boy" έμοιαζε περισσότερο με κρανία από αυστραλοπίθηκους από τη Νότιο Αφρική, και συγκεκριμένα με μία μορφή με έντονο σαγόνι που ανήκει στο γένος Paranthropus το οποίο είχε ανακαλυφθεί δεκαετίες πριν.

Ο Leakey αναγνώρισε αυτήν την ομοιότητα αλλά ενώ θεωρούσε τον Paranthropus ως ένα παρακλάδι της ανθρώπινης εξέλιξης παρουσίασε το νέα απολίθωμα, που ονόμασε Zinjanthropus, σαν έναν από τους προγόνους μας. Το είχε πάρει λοιπόν απόφαση και το μόνο σοβαρό εμπόδιο σε αυτή τη σύνδεση ήταν το θέμα του χρόνου.

Την εποχή που ανακαλύφθηκε ο Zinjanthropus η γεωλογική κλίμακα λάμβανε συχνά αναθεωρήσεις. Οι τεχνικές για απόλυτη χρονολόγηση ήταν πολύ καινούργιες και πολλές χρονολογίες που δίνονταν σε απολιθωματοφόρα στρώματα ανθρώπινων απολιθωμάτων ήταν πολύ διαφορετικές από αυτό που επαναλαμβανόμενες χρονολογήσεις έδειξαν ότι ισχύει. Έτσι, ο Zinjanthropus θεωρήθηκε ότι είχε ζήσει πριν περίπου 600.000 χρόνια κατά την παγετώδη εποχή. Αυτό δεν είναι και πολύ μακρυά και δημιουργούσε ερωτήματα πως ένα πλάσμα που εξωτερικά έμοιαζε περισσότερο με γορίλα μπορούσε τόσο σύντομα να μετατραπεί στο είδος μας.

Για να διευθετήσει αυτήν την ασυμφωνία επικαλέστηκε τα λίθινα εργαλεία που τον οδήγησαν στα συμπεράσματά του για τον Zinjanthropus. Σε μια διάλεξη που πραγματοποίησε στην Αρχαιολογική Κοινότητα της Νοτίου Αφρικής το 1960 ο Leakey παρουσιάσε αυτό που ονόμαζε "Θεωρεία του Leakey", με άλλα λόγια την ιδέα ότι η εφεύρεση λίθινων εργαλείων επέτρεψε στους ανθρώπους να εξημερώσουν τον εαυτό τους και να επιταχύνουν έτσι την εξέλιξή τους. Ο Leakey είπε:

Αν είμαστε έτοιμοι να παραδεχτούμε την πιθανότητα, όπως είμαι εγώ, ότι το γένος Homo προέκυψε από έναν αυστραλοπίθηκο σαν τον Zinjanthropus τότε έχουμε να θέσουμε το ερώτημα κατά πόσο μεσολάβησε ένα επαρκές χρονικό διάστημα μεταξύ του Κατώτερου Πλειστόκαινου και το τέλος του Μέσου Πλειστόκαινου ώστε να επιτραπεί η μετατροπή μέσω της εξέλιξης από τον Zinjanthropus μέχρι μια μορφή σαν του Homo.

Συνήθως η απάντηση θα ήταν "Όχι", αλλά ο Zinjanthropus ήταν μία ειδική περίπτωση. Και, όπως και προηγούμενοι φυσιοδίφες, ο Leakey επικαλέστηκε την εξημέρωση για να παρέχει ένα μοντέλο με το οποίο η εξέλιξη θα μπορούσε να προχωρήσει:

Είναι, πιστεύω, στις μέρες μας αποδεκτό από βιολόγους αλλά και άλλους ότι ο άνθρωπος, μέσω της εξημέρωσης ζώων και φυτών επιταχύνει τα αποτελέσματα της εξέλιξης, απλά επειδή δημιουργεί καταστάσεις πιο ευνοϊκές για την επιβίωση και επικείμενη αναπαραγωγή ατόμων με μεταλλάξεις. Για να το πω με άλλα λόγια, την στιγμή που ο άνθρωπος δημιουργεί, για οποιοδήποτε είδος, τις νέες και μη φυσικές συνθήκες ζωής που εμείς αποκαλούμε "εξημέρωση" αυξάνει σε μεγάλο βαθμό την ταχύτητα των εξελικτικών διαδικασιών. Αυτό λαμβάνει χώρα ακόμα και πριν αρχίσει τις επιλεκτικές διασταυρώσεις. Μου φαίνεται ότι ένα χρονικό διάστημα 400.000 ετών είναι περισσότερο από αρκετό για την εξέλιξη από ένα είδος σαν το Zinjanthropus σε Homo, από τη στιγμή που το πρώτο εξημέρωσε τον εαυτό του. Στην πραγματικότητα, από τη στιγμή που κατασκεύασε λίθινα εργαλεία δεν υπάρχει κανένας λόγος για τον οποίο η εξέλιξη του ανθρώπου δεν θα έπρεπε να επιταχυνθεί όπως στα πολλά εξημερωμένα ζώα.


Αν αυτό ακούγεται λίγο ασαφές...έτσι ακριβώς και ήταν. Για τον Leakey η εξημέρωση και η τεχνητή επιλογή δεν παρείχαν απλώς μία απεικόνιση του πως η εξέλιξη μπορεί να δρα, αλλά ήταν η μηχανισμοί που επιτάχυναν την όλη διαδικασία. Πως αλλιώς καταφέραμε να έχουμε τόσες πολλές ράτσες σκύλων σε τόσο λίγο χρονικό διάστημα; Δεν ήταν μία πολύ εύλογη τοποθέτηση, αλλά δεν ήταν και απαραίτητο να είναι. Καθένας ήξερε ότι μόνο άνθρωποι ήταν ικανοί να κατασκευάζουν λίθινα εργαλεία, επομένως ο Zinjanthropus ήταν άνθρωπος παρόλο που δεν ταίριαζε σε οποιοδήποτε άλλο χαρακτηριστικό θεωρούνταν ως τότε προγονικό των ανθρώπων.

Την εποχή που ο Leakey έκανε την ανακοίνωση αυτή ο γιος του Jonathan ανακάλυπτε κάποια οστά που υπονόμευαν την περίφημη θέση που αναμενόταν να καταλάβει ο Zinjanthropus. Υπήρχε ένα ανθρώπινο απολίθωμα στο Olduvai το οποίο ήταν ανατομικά πιο όμοιο με εμάς απ' ότι ο Zinjanthropus και έτσι ο Leakey πολύ σύντομα άλλαξε την άποψή του. Μέσα στον επόμενο χρόνο ο Zinjanthropus τοποθετήθηκε σε ένα παρακλάδι της ανθρώπινης εξέλιξης, ενώ άλλα απολιθώματα πήραν τη θέση του προγόνου μας στο μυαλό του Leakey.

Παρ' όλα αυτά ο Leakey δεν μπορούσε να δημοσιεύσει αμέσως τα αναθεωρημένα συμπεράσματά του. Ο ορμητικός χαρακτήρας του ήταν γνωστός και έτσι το να άλλαζε ρότα τόσο σύντομα μπορεί να ήταν επικίνδυνο. Είχε ήδη ντροπιάσει ακαδημαϊκά τον εαυτό του δύο φορές ισχυριζόμενος ότι είχε ανακαλύψει προγόνους των ανθρώπων ενώ στην πραγματικότητα είχε βρει σκελετούς από πρόσφατες ταφές και έτσι περίμενε πιο πειστικές ενδείξεις για να πλαισιώσει την υπόθεσή του.

Ακόμα και έτσι όμως, ο Leaky ήθελε να περιγράψει τα νέα απολιθώματα και το 1963 είχε χάσει την υπομονή του. Ένας από τους συγγραφείς της εργασίας που περιέγραφε το νέο "άνθρωπο", ο Phillip Tobias, πίστευε ότι το νέο απολίθωμα δεν ήταν άνθρωπος αλλά κάποιος αυστραλοπίθηκος, αλλά τελικά ο Tobias το 1964 ενέδωσε. Μαζί λοιπόν, ο Leaky, o Tobias και o John Nappier ανακοίνωσαν το παλαιότερο αναγνωρισμένο μέλος του γένους μας, τον Homo habilis, τον ικανό άνθρωπο, που κατασκεύαζε λίθινα εργαλεία και μπορεί να είχε σκοτώσει τον καημένο τον Zinjanthropus Zinjanthropus στη συνέχεια θα τοποθετούνταν στο είδος αυστραλοπιθήκου Paranthropus boisei, που έζησε περίπου 2,6 με 1,2 εκατομμύρια χρόνια πριν).

Παρά το ότι ήταν πολύ ικανός στο πεδίο, οι φιλοδοξίες του Leakey να βρει το πρώτο ανθρώπινο πρόγονο συχνά τον παρέσυραν. Φαίνεται ότι στην οπτική του Leakey, αυτός και η ομάδα του ανακάλυπταν προγόνους του ανθρώπου, ενώ οι άλλοι εξελικτικά αδιέξοδα. Όταν είχε στο μυαλό του ότι κάτι ήταν πρόγονος του ανθρώπου, όπως ο Zinjanthropus, με το ζόρι το έκανε να μοιάζει ότι έτσι ήταν ακόμα και αν ουσιαστικά έπαιρνε πίσω προηγούμενα λεγόμενά του. Τέτοιες μανούβρες πάντως δεν είναι πρόβλημα μόνο του παρελθόντος, η παλαιοανθρωπολογία είναι ακόμα γεμάτη με έντονες προσωπικότητες που συνεχώς διαπληκτίζονται για το ποιος έχει ανακαλύψει τους πραγματικούς μας προγόνους."

Πέμπτη 17 Φεβρουαρίου 2011

Τα μαύρα μας τα χάλια

Έχω αναφερθεί και παλαιότερα στο θέμα της Κορώνειας και του πόσο κοροϊδία ήταν όλα αυτά περί master plans κλπ, χωρίς βέβαια να είμαι ειδικός στο θέμα, έχοντας απλώς γενικές γνώσεις βιολόγου. Στόχοι για εκτροπή χειμάρρων που ρέουν στη Βόλβη προς την Κορώνεια και λύσεις όπως η δημιουργία αυλού από τη Βόλβη που θα στέλνει νερό στην Κορώνεια, ενώ ο πυθμένας της τελευταίας είναι σαν μία ωρολογιακή βόμβα έτοιμη να σκάσει με την πρώτη ευκαιρία (και αναφέρομαι στα θρεπτικά και στα δυνητικά τοξικά κυανοβακτήρια που "κοιμούνται" εκεί) μόνο ανησυχία μπορούσαν να προκαλέσουν. Πόσο μάλλον σε μια χώρα σαν την Ελλάδα που ακόμα και όταν τα σχέδια είναι σωστά πάλι δεν εκτελούνται!

Ως γνωστόν τίποτα λοιπόν δεν έλαβε χώρα και ακούσαμε καμπάνες από την Ευρωπαϊκή Ένωση να χτυπούν και τα κονδύλια που μας δόθηκαν να επιστρέφονται. (Δείτε το άρθρο για λεπτομέρειες). Εκεί που θέλω εγώ να καταλήξω είναι ότι χώρια από όλα αυτά, πλέον υπάρχει η πιθανότητα να πληρώνουμε 100.000 ευρώ για κάθε μέρα που καθυστερούμε να λάβουμε δράση. 100.000 ευρώ!! Κάθε μέρα!!

Τις προάλλες διάβαζα ένα άρθρο για το πόσα λεφτά στοιχίζουν στη χώρα μας παρόμοιες παραλήψεις και αυτό που μου έκανε μεγάλη εντύπωση ήταν ένα πολύ υψηλό χρηματικό ποσό που πρέπει να καταβάλουμε κάθε μέρα λόγω ελλιπούς νομοσχεδίου για το θέμα με τα φρουτάκια!! Επιπλέον, πόσες φορές έχει διαβάσει ο καθένας σας για πρόστιμα που μας επιβάλλονται από Ε.Ε. λόγω ελλείψεων σε περιβαλλοντικά θέματα (περιοχές Natura, διαχείριση χωματερών, οδηγία για το νερό κλπ).

Συγχωρέστε το ύφος αυτού του άρθρου, αλλά κυριολεκτικά όταν βλέπω πόσο απλές μπορεί να είναι οι λύσεις μερικές φορές και πόσο εσφαλμένα γίνεται ο χειρισμών των καταστάσεων αυτών απλά χάνω την ψυχραιμία μου! Πλήρης  στοίχιση

Τρίτη 8 Φεβρουαρίου 2011

Κουβέντες στις σπηλιές

Πριν 3 χρόνια δημοσιεύθηκε μία εργασία στο έγκριτο περιοδικό Current Biology από τον Krause J. και την ομάδα του (δες εδώ) γύρω από την ύπαρξη της μορφής του αλληλομόρφου του γονιδίου FOXP2, που έχει ο σύγχρονος άνθρωπος, και στους Νεάντερταλ. Το ιδιαίτερο με το γονίδιο αυτό είναι ότι θεωρείται υπεύθυνο για την ικανότητα ομιλίας στον άνθρωπο. Πολλές μορφές ζωής έχουν την ικανότητα της φωνητικής επικοινωνίας, και σε πολλά είδη τα αποτελέσματα είναι εντυπωσιακά (για παράδειγμα κάποιοι εδαφόβιοι σκίουροι). Σίγουρα όμως, ο άνθρωπος διαθέτει αυτό το χαρακτηριστικό στο υψηλότερο επίπεδο. Και πολλοί θεωρούν ότι για αυτό ευθύνεται η συγκεκριμένη μορφή του γονιδίου FOXP2.

Το εν λόγο γονίδιο εμφανίζεται σε πολλά είδη σπονδυλωτών, όπως θηλαστικά και πτηνά, και κωδικοποιεί μια πρωτεΐνη (FOXP2) που διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στη σωστή ανάπτυξη του εγκεφάλου και των πνευμόνων. Λόγω των βασικότατων αυτών λειτουργιών της πρωτεΐνης, το γονίδιο που την εκφράζει είναι αρκετά συντηρημένο, δηλαδή φέρει πολύ πολύ μικρό αριθμό αλλαγών στην αλληλουχία των γραμμάτων του DNA μεταξύ των διαφορετικών οργανισμών που το έχουν.

Πάρα τη συντηρητικότητά του αυτή, κάποιες αλλαγές είναι λογικό να υπάρχουν. Αυτό λοιπόν που διαφοροποιεί το ανθρώπινο FOXP2 από αυτά των άλλων ζώων είναι η ύπαρξη δύο συγκεκριμένων αλλαγών στις νουκλεοτιδικές θέσεις 911 και 977, δυο αλλαγές που υπάρχουν μόνο στον άνθρωπο. Αυτές με τη σειρά τους αλλάζουν 2 αμινοξέα στην πρωτεΐνη που παράγεται, τροποποιώντας έτσι και τη λειτουργία τους. Μη λειτουργικότητα της πρωτεΐνης οδηγεί σε προβλήματα λόγου και ομιλίας στους ανθρώπους, και έτσι θεωρείται ότι διαδραματίζει κεντρικό ρόλο στην ικανότητα ομιλίας του ανθρώπου.

Από τα παραπάνω, δημιουργήθηκε η απορία σε ανθρωπολόγους γύρω από το ποια μορφή του γονιδίου έφεραν οι στενοί συγγενείς μας του γένους Homo. Έτσι, ο Krause με τους συνεργάτες του προσπάθησαν να αλληλουχίσουν τις περιοχές του γονιδίου που είναι διαφορετικές μεταξύ του ανθρώπου και των άλλων ζώων σε αρχαίο DNA από οστά Νεάντερταλ. Βρήκαν λοιπόν, ότι οι περιοχές αυτές στους Νεάντερταλ είναι ίδιες με των σύγχρονων ανθρώπων (δες εικόνα).

Μέρος της αλληλουχίας του γονιδίου FOXP2 που δείχνει τη διαφορά του ανθρώπου από όλα τα άλλα ζώα στις θέσεις 911 και 977. Φαίνεται ότι οι Νεάντερταλ είχαν την ίδια αλληλουχία με τον σύγχρονο άνθρωπο. Οι τελίτσες υποδηλώνουν ότι δεν υπάρχει αλλαγή στο νουκλεοτίδιο ανάμεσα στους οργανισμούς, ενώ τα γράμματα δείχνουν τις διαφορές


Ο τρόπος με τον οποίο δούλεψε αυτή η ομάδα δύσκολα αφήνει περιθώρια για αμφιβολίες, καθώς τα αποτελέσματα ήταν επαναλήψιμα, τόσο από τους ίδιους ερευνητές όσο και από δύο άλλα εργαστήρια στα οποία εστάλησαν δείγματα. Συνεπώς οι περιοχές αυτές αναμφίβολα ήταν ίδιες στους Νεάντερταλ. Επιπλέον, κατέληξαν ότι η μορφή του γονιδίου αυτή υπάρχει και στους σύγχρονους ανθρώπους όσο και στους Νεάντερταλ επειδή υπήρχε και στον κοινό τους πρόγονο και δεν είναι προϊόν είτε γονιδιακής ροής είτε επιλογής του μόνο στον H. sapiens. Αυτό σημαίνει ότι το αλληλόμορφο αυτό υπάρχει στη γραμμή του ανθρώπου εδώ και περίπου 300 - 400.000 χρόνια. Έτσι, δημιουργείται απορία για το πότε τελικά εμφανίστηκε και διατηρήθηκε το γονίδιο.

Είναι λογικό λοιπόν μετά από την ανακάλυψη αυτή να ενταθεί η συζήτηση γύρω από το αν οι Νεάντερταλ είχαν παρόμοιες ικανότητες ομιλίας με τον σύγχρονο άνθρωπο. Κάποιοι που κοιτούν μόνο μικροσκοπικά στο επίπεδο των γονιδίων υποστηρίζουν ότι αφού είχαν τη μορφή αυτή του FOXP2 γονιδίου μπορούσαν να μιλήσουν όπως και εμείς. Μετά όμως έρχονται και τα ανατομικά χαρακτηριστικά, γιατί η ομιλία δεν είναι θέμα ενός μόνο γονιδίου. Για την ανθρώπινη ομιλία απαιτούνται κάποια χαρακτηριστικά στον λάρυγγα που δεν εμφανίζονται στους κοντινότερους συγγενείς μας, αλλά δεν έχουν καν αναπτυχθεί πλήρως στα νεογνά μας. Επειδή όμως ο λάρυγγας είναι σχεδόν αδύνατο να διατηρηθεί στα παλαιοντολογικά ευρήματα λόγω του ότι είναι μυώδης και όχι οστέινος, δεν μπορούν να εξαχθούν άμεσα συμπεράσματα για το πως ήταν τοποθετημένος αυτός στους Νεάντερταλ.

Με δεδομένο αυτό, οι παλαιοντολόγοι προσπαθούν να συμπεράνουν την ανατομία του λάρυγγα των Νεάντερταλ από άλλες δομές, όπως το υοειδές οστό. Και όπως εύκολα μπορεί να συμπεράνει κανείς υπάρχει μια μεγάλη κουβέντα γύρω από το θέμα, δεν θα επεκταθούμε όμως περαιτέρω στα περί ανατομίας. Το σημαντικό είναι ότι δεν μπορεί ακόμα να δοθεί μία σίγουρη απάντηση για το αν οι Νεάντερταλ είχαν τις ίδιες ικανότητες ομιλίας με εμάς και ότι απαιτείται σίγουρα η επέκταση του αρχείου των απολιθωμάτων.

Το ταξίδι λοιπόν συνεχίζεται, και σίγουρα οι νέες τεχνικές, όπως αυτές που χρησιμοποιήθηκαν στην εργασία των Κrause et al. θα δώσουν πολλά ενδιαφέροντα στοιχεία στο μέλλον, αρκεί πάντα να συνδυάζονται με τα παλαιοντολογικά δεδομένα.

Πηγές:
Krause J. et al. 2007. The derived FOXP2 variant of modern humans was shared with Neanderthals. Current Biology, 17: 1908-1912.
Anthropology.net
Neanderthals and Speech
Wikipedia

Τρίτη 1 Φεβρουαρίου 2011

Ο θαυμαστός κόσμος των ζώων: 27.000 χιλιόμετρα μετανάστευση

Ερευνητές από το Victorian Wader Study Group - ένα γκρουπ για τα πουλιά στην Αυστραλία - επανασυνέλαβαν έναν χαλικοκυλιστή (Arenaria interpres) που ολοκλήρωσε μία κυκλική μεταναστευτική διαδρομή 27.000 χλμ για δεύτερη φορά.

Αυτή είναι η πρώτη φορά που ένα παρυδάτιο πτηνό ανιχνεύεται με ένα σύστημα "γεωεντοπισμού" για όλη τη διάρκεια του μεταναστευτικού του ταξιδιού για συνεχείς χρονιές.

Το πουλί κουβαλούσε στο πόδι του έναν αισθητήρα δεδομένων του ενός γραμμαρίου που κατέγραφε την τοποθεσία στην οποία βρισκόταν το πουλί κάθε πρωί και κάθε απόγευμα. Κάθε μία χρονιά ο αισθητήρας τοποθετούνταν στο πόδι του ζώου σε μια περιοχή της ΝΑ Αυστραλίας.

Οι χαλικοκυλιστές είναι μικρά υδρόβια πτηνά που ζυγίζουν λιγότερο από 100 γραμμάρια και περνούν το αυστραλιανό καλοκαίρι σε διάφορες περιοχές της Αυστραλίας. Είναι από τα είδη των υδρόβιων πτηνών που διανύουν μεγάλες αποστάσεις κατά τη μετανάστευση, πηγαίνοντας έως τη Ρωσία και συγκεκριμένα τη Σιβηρία για να αναπαραχθούν.

Οι ερευνητές χρησιμοποίησαν τις νέες αυτές συσκευές εντοπισμού για να χαρτογραφήσουν τους ενδιάμεσους σταθμούς κατά μήκος της μεταναστευτικής πορείας, που είναι πολύ σημαντικοί, καθώς εκεί τα πουλιά ανακτούν μέρος της χαμένης τους ενέργειας ώστε να συνεχίσουν το ταξίδι τους.

"Τα δεδομένα που ανακτήθηκαν μέχρι στιγμής δείχνουν ότι τα πουλιά γενικά ξεκινούν το ταξίδι τους προς το βορρά καλύπτοντας αρχικά μία απόσταση 7.600 χλμ χωρίς στάση μέσα σε 6 μέρες πηγαίνοντας στην Ταϊβάν ή γειτονικές περιοχές" επισημαίνει ένας εκ των ερευνητών, ο δρ. Minton.

"Εκεί ανεφοδιάζονται στα πεδία που αποκαλύπτονται από την παλίρροια πριν ξεκινήσουν και πάλι για βόρεια προς την Κίτρινη Θάλασσα και τη βόρεια Κίνα. Έπειτα ξεκινούν ένα ταξίδι 5.000 χλμ προς τα αναπαραγωγικά εδάφη στη βόρεια Σιβηρία, φθάνοντας εκεί την πρώτη εβδομάδα του Ιουνίου"


"Ένα από τα πιο συναρπαστικά ευρήματα είναι ότι μετά την αναπαραγωγή το ταξίδι της επιστροφής είναι αρκετά διαφορετικό, με κάθε πουλί να ακολουθεί μία δική του πορεία. Κάποια γυρνάνε διαμέσου της Ασίας, ενώ από τα δεδομένα φάνηκε ότι υπάρχει και μία εναλλακτική πορεία."

"Αυτή είναι μία υπερωκεάνια πορεία πάνω από τον Ειρηνικό Ωκεανό, όπου τα πουλιά πηγαίνουν ανατολικά προς τις Αλλούτιες Νήσους στη νοτιοδυτική Αλάσκα πριν κάνουν το μεγάλο ταξίδι πάνω από τον Ωκεανό, σταματώντας μόνο μία η δύο φορές προτού φτάσουν στην Αυστραλία στα μέσα Δεκεμβρίου"

Η πρώτη καταγραφή έγινε το 2009, όταν το πουλί έμεινε για περίπου δύο μήνες στα νησιά αυτά πριν ξεκινήσει ένα ταξίδι για 7.800 χλμ χωρίς στάση μέχρι το Κιραμπάτι. Από εκεί ταξίδεψε ασταμάτητα για άλλα 5.000 χλμ εώς ότου προσγειωθεί στην Αυστραλία. Το 2010 το ίδιο πουλί επανέλαβε το απίστευτο αυτό ταξίδι, αυτή τη φορά όμως σταματώντας στα νησιά Μάρσαλ και στο Vanuatu προτού φτάσει στην Αυστραλία.

Οι χαλικοκυλιστές ζουν περίπου 20 χρόνια και ένα πουλί σαν και αυτό που ακολουθεί τη μεταναστευτική πορεία των 27.000 χλμ κάθε χρόνο θα έχει ταξιδέψει περίπου 500.000 χλμ κατά τη διάρκεια της ζωής του.

Οι ερευνητές ακόμα προβληματίζονται γύρω από το λόγο για τον οποίο διαφορετικά άτομα χαλικοκυλιστών χρησιμοποιούν τόσο διαφορετικές πορείες για την ετήσια μετανάστευσή τους. Η μελέτη αυτή υπογραμμίζει τη σημασία των ενδιάμεσων σταθμών ανεφοδιασμού για τα αποδημητικά πουλιά. Επιπλέον, οι επιστήμονες ανησυχούν για την ικανότητα των πουλιών που μεταναστεύουν σε τέτοιες αποστάσεις να αντιμετωπίσουν τις μαζικές αλλαγές των ενδιαιτημάτων ως αποτέλεσμα μεγάλων εγγειοβελτιωτικών και οικιστικών σχεδίων.

Πηγή: BirdLife International

Υ.Γ. Επειδή πολλές φορές όταν διαβάζουμε τέτοιες ειδήσεις θαυμάζουμε το μεγαλείο της ΕΞΩΤΙΚΗΣ φύσης σκεπτόμενοι πόσο όμορφα θα ήταν υπάρχε και στην Ελλάδα τέτοια άγρια ζωή, σας ενημερώνω ότι για να δει κανείς χαλικοκυλιστή δεν έχει παρά να πάει σε κάποιον υγρότοπο με ένα ζευγάρι κυάλια. Ίσως δυσκολευτεί λίγο να τον ξεχωρίσει ανάμεσα στα τόσα άλλα παρυδάτια πουλιά, αλλά τελικά το αποτέλεσμα θα αξίζει τον κόπο...

LinkWithin

Related Posts with Thumbnails