Δώστε τα δάση πίσω στους ανθρώπους που ζουν σε αυτά - και τα δέντρα θα ρουφήξουν το διοξείδιο του άνθρακα για εσάς. Πάνω απ' όλα κρατήστε τα δάση μακρυά από τα χέρια των κυβερνήσεων. Αυτό είναι το συμπέρασμα μιας μελέτης που ασχολήθηκε με την μοίρα 80 δασών σε όλων τον κόσμο για μια περίοδο 15 ετών.
Τα περισσότερα τροπικά δάση - από τα λοφώδη δάση των Ιμαλαΐων έως τη ζούγκλα της Μαδαγασκάρης - ελέγχονται από τοπικές και εθνικές κυβερνήσεις. Οι κοινότητες των δασών κατέχουν και διαχειρίζονται λίγο πάνω από το ένα δέκατο. Έχουν μία φήμη για να αχρηστεύουν τα δέντρα - να τα κόβουν για ξυλεία ή να τα καίνε για να εξοικονομούν καλλιεργήσιμη γη. Στην πραγματικότητα το αντίθετο είναι η αλήθεια, σύμφωνα με τον Ashwini Chhatre του University of Illinois στην Urbana-Champaign.
Στην πρώτη μελέτη αυτού του είδους Chhatre και ο Arun Agrawal του University of Michigan στο Ann Arbor, συνέκριναν την κυριότητα δασών με δεδομένα από την καθήλωση του άνθρακα, το οποίο υπολογίζεται με βάση το μέγεθος και τον αριθμό των δέντρων. Εκτάριο το εκτάριο, βρήκαν ότι τα τροπικά δάση κάτω από τοπικό έλεγχο δέσμευαν περισσότερο άνθρακα απ' ότι δάση που ελέγχονταν από κυβερνήσεις. Υπάρχουν εξαιρέσεις, λέει ο Chhatre, "αλλά τα αποτελέσματά μας δείχνουν ότι μπορεί να αυξηθεί η δέσμευση του άνθρακα απλώς μεταφέροντας την ιδιοκτησία των δασών από τις κυβερνήσεις στις κοινότητες".
Ένας λόγος μπορεί να είναι το ότι οι ντόπιοι προστατεύουν καλύτερα τα δάση όταν τα κατέχουν, επειδή έχουν μακροπρόθεσμο ενδιαφέρον για την επιβίωση του δάσους. Από την άλλη οι κυβερνήσεις, όποιες και αν είναι οι προθέσεις τους, συχνά αδειοδοτούν καταστρεπτική υλοτόμηση ή ευθύνονται για την λεγόμενη "ελευθερία για όλους" όπου ο καθένας ότι μπορεί να πάρει ότι μπορεί επειδή κανείς δεν πιστεύει ότι το δάσος θα αντέξει.
Οι συγγραφείς επίσης προτείνουν ότι οι ντόπιοι καλύτερη δουλειά στην διαχείριση βοσκοτόπων, παράκτιους ψαρότοπους και αποθέματα νερού. Αμφισβητούν ότι τα ευρήματά τους αντιτίθενται στην μακροπρόθεσμη περιβαλλοντική ιδέα, που καλείται "η τραγωδία των λαών", η οποία λέει ότι τα φυσικά αποθέματα που αφήνονται σε τοπικό έλεγχο αχρηστεύονται Στην πραγματικότητα, λέει ο Agrawal, "οι κοινότητες είναι απολύτως ικανές να διαχειρίζονται τα αποθέματα αειφορικά".
Η έρευνα αμφισβητεί τα σχέδια των Ηνωμένων Εθνών να χρηματοδοτούν κυβερνήσεις για την προστασία των δασών. Η συνάντηση για την Κλιματική Αλλαγή στην Κοπεγχάγη τον Δεκέμβριο είναι πιθανό να συμφωνήσει σε ένα σχέδιο που λέγεται Μειωμένες εκπομπές από αποψίλωση και υποβάθμιση δασών (Reduced Emissions from Deforestation and Forest Degradation, REDD). "Υπάρχει έντονος φόβος ότι το REDD θα οδηγήσει σε μη κατοχή δασών από ντόπιες κοινότητες" λέει ο Chhatre.
Ο Simon Counsell του Rainforest Foundation UK λέει ότι δεν εκπλήσσεται από τα ευρήματα "Στη Βραζιλία αλλά και αλλού, ξέρουμε ότι τα πιο ανθεκτικά δάση είναι σε ντόπιες ρεζέρβες, όπως το Kayapo στον ανατολικό Αμαζόνιο - η μεγαλύτερη προστατευμένη περιοχή στον κόσμο".
Από NewScientist
Τα περισσότερα τροπικά δάση - από τα λοφώδη δάση των Ιμαλαΐων έως τη ζούγκλα της Μαδαγασκάρης - ελέγχονται από τοπικές και εθνικές κυβερνήσεις. Οι κοινότητες των δασών κατέχουν και διαχειρίζονται λίγο πάνω από το ένα δέκατο. Έχουν μία φήμη για να αχρηστεύουν τα δέντρα - να τα κόβουν για ξυλεία ή να τα καίνε για να εξοικονομούν καλλιεργήσιμη γη. Στην πραγματικότητα το αντίθετο είναι η αλήθεια, σύμφωνα με τον Ashwini Chhatre του University of Illinois στην Urbana-Champaign.
Στην πρώτη μελέτη αυτού του είδους Chhatre και ο Arun Agrawal του University of Michigan στο Ann Arbor, συνέκριναν την κυριότητα δασών με δεδομένα από την καθήλωση του άνθρακα, το οποίο υπολογίζεται με βάση το μέγεθος και τον αριθμό των δέντρων. Εκτάριο το εκτάριο, βρήκαν ότι τα τροπικά δάση κάτω από τοπικό έλεγχο δέσμευαν περισσότερο άνθρακα απ' ότι δάση που ελέγχονταν από κυβερνήσεις. Υπάρχουν εξαιρέσεις, λέει ο Chhatre, "αλλά τα αποτελέσματά μας δείχνουν ότι μπορεί να αυξηθεί η δέσμευση του άνθρακα απλώς μεταφέροντας την ιδιοκτησία των δασών από τις κυβερνήσεις στις κοινότητες".
Ένας λόγος μπορεί να είναι το ότι οι ντόπιοι προστατεύουν καλύτερα τα δάση όταν τα κατέχουν, επειδή έχουν μακροπρόθεσμο ενδιαφέρον για την επιβίωση του δάσους. Από την άλλη οι κυβερνήσεις, όποιες και αν είναι οι προθέσεις τους, συχνά αδειοδοτούν καταστρεπτική υλοτόμηση ή ευθύνονται για την λεγόμενη "ελευθερία για όλους" όπου ο καθένας ότι μπορεί να πάρει ότι μπορεί επειδή κανείς δεν πιστεύει ότι το δάσος θα αντέξει.
Οι συγγραφείς επίσης προτείνουν ότι οι ντόπιοι καλύτερη δουλειά στην διαχείριση βοσκοτόπων, παράκτιους ψαρότοπους και αποθέματα νερού. Αμφισβητούν ότι τα ευρήματά τους αντιτίθενται στην μακροπρόθεσμη περιβαλλοντική ιδέα, που καλείται "η τραγωδία των λαών", η οποία λέει ότι τα φυσικά αποθέματα που αφήνονται σε τοπικό έλεγχο αχρηστεύονται Στην πραγματικότητα, λέει ο Agrawal, "οι κοινότητες είναι απολύτως ικανές να διαχειρίζονται τα αποθέματα αειφορικά".
Η έρευνα αμφισβητεί τα σχέδια των Ηνωμένων Εθνών να χρηματοδοτούν κυβερνήσεις για την προστασία των δασών. Η συνάντηση για την Κλιματική Αλλαγή στην Κοπεγχάγη τον Δεκέμβριο είναι πιθανό να συμφωνήσει σε ένα σχέδιο που λέγεται Μειωμένες εκπομπές από αποψίλωση και υποβάθμιση δασών (Reduced Emissions from Deforestation and Forest Degradation, REDD). "Υπάρχει έντονος φόβος ότι το REDD θα οδηγήσει σε μη κατοχή δασών από ντόπιες κοινότητες" λέει ο Chhatre.
Ο Simon Counsell του Rainforest Foundation UK λέει ότι δεν εκπλήσσεται από τα ευρήματα "Στη Βραζιλία αλλά και αλλού, ξέρουμε ότι τα πιο ανθεκτικά δάση είναι σε ντόπιες ρεζέρβες, όπως το Kayapo στον ανατολικό Αμαζόνιο - η μεγαλύτερη προστατευμένη περιοχή στον κόσμο".
Από NewScientist
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου