Γιατί οι απελευθερώσεις μινκ είναι ανούσιες και επικίνδυνες

Τις τελευταίες μέρες σίγουρα όλο και κάτι θα έχετε ακούσει για απελευθέρωση από ακτιβιστές ζώων σε αιχμαλωσία που προορίζονταν για θανάτωση και εκδορά ώστε να χρησιμοποιηθεί το τρίχωμά τους ως γούνα. Σαν άνθρωπος πρώτα απ' όλα αλλά και σαν βιολόγος η ύπαρξη φυσικών γουνών με προσβάλει πολύ και είμαι κάθετα εναντίον της. Βέβαια, το ίδιο ενάντια είμαι και στην πράξη της απελευθέρωσης.

Για αρχή, η μοίρα των ζώων που ελευθερώθηκαν είναι διττή. Είτε δεν θα μπορέσουν να επιβιώσουν και συνεπώς θα πεθάνουν όλα, είτε κάποια που θα μπορέσουν να επιβιώσουν θα εγκαταστήσουν έναν βιώσιμο πληθυσμό ο οποίος θα αναπαράγεται και με ευνοϊκές συνθήκες θα αυξάνεται.

Στην πρώτη περίπτωση τα ζώα θα πεθάνουν από έλλειψη είτε φαγητού είτε νερού, και φυσικά κάποια θα θηρευτούν από άλλα ζώα ενώ κάποια άλλα θα χτυπηθούν από αυτοκίνητα. Ενώ είμαι σίγουρος ότι οι συνθήκες θανάτωσής τους είναι υπερβολικά άσχημες στα εκτροφεία, δεν μπορώ να δω κάτι καλύτερο στην θανάτωση που θα επέλθει στη φύση. Ειδικά εάν αυτή θα γίνει από ασιτία ή δίψα. Επιπλέον, είναι πιθανό η κυκλοφορία των ζώων στο δρόμο να προκαλέσει κάποιο ατύχημα με θύμα και κάποιον άνθρωπο. Με άλλα λόγια η απελευθέρωση αν και όπως αναφέρουν οι ίδιοι οι ακτιβιστές προσφέρει "μιας ώρας ελεύθερη ζωή" δεν μπορεί να προσφέρει τίποτα άλλο στα ζώα. Εκτός και αν επαληθευτεί το άλλο σενάριο, που είναι χειρότερο.

Ως γνωστόν, αλλαγές σε ένα οικοσύστημα με την εισαγωγή ενός ξένου προς αυτό είδους μπορεί να έχουν άσχημες συνέπειες. Τα μινκ από απελευθερώσεις έχουν δημιουργήσει αναπαραγωγικούς πληθυσμούς στη Βόρεια Ευρώπη, όπου το κλίμα ταιριάζει με το αντίστοιχο των οικοσυστημάτων στα οποία ζουν κανονικά. Ας μη ξεχνάμε όμως, ότι στους νομούς όπου έγιναν οι απελευθερώσεις και ιδίως στην Καστοριά το κλίμα και η βλάστηση δεν είναι η καθαρά μεσογειακή, αλλά έχει πολλά χαρακτηριστικά από τα μεσευρωπαϊκά δάση. Επομένως δεν θα ήταν περίεργο να δούμε έναν πληθυσμό τελικά να καταφέρνει να εγκατασταθεί.

Τι προβλήματα μπορεί τελικά να προκαλέσει αυτή η εγκατάσταση. Έτσι, τα μινκ έχει βρεθεί ότι προκαλούν πολλά προβλήματα επιβίωσης σε διάφορα είδη μικρών θηλαστικών αλλά και θαλασσοπουλιών (1). Επιπλέον, μεγάλα είναι τα προβλήματα που προκαλούν σε είδη βατράχων καθώς μειώνουν τους πληθυσμούς τους θηρεύοντάς τα, αλλά και οδηγώντας τα σε αλλαγή της συμπεριφοράς τους όσον αφορά στην εκμετάλλευση του ενδιαιτήματός τους (2, 3).

Μία λύση για να μειωθεί ο πληθυσμός τους και συνεπώς οι καταστροφικές συνέπειες που μπορεί να προκαλέσουν στο οικοσύστημα είναι να υπάρξει έντονη θήρευση από φυσικούς θηρευτές, όπως ο θαλασσαετός (4). Δυστυχώς, στην ελληνική ύπαιθρο οι μεγάλου μεγέθους θηρευτές απουσιάζουν πλέον, ή είναι πολύ λίγοι. Επομένως, σε περίπτωση που εγκατασταθεί κάποιος πληθυσμός στη χώρα μας, είναι πιθανό να "επικηρυχθεί" και να αφεθεί στο έλεος των κυνηγών, για τους οποίους οι ακτιβιστές αναφέρονται τελείως απαξιωτικά. Οπότε αναρωτιέμαι πάλι εγώ, τι κατάφεραν;

Σε όλα τα παραπάνω δεν ανέφερα τα αυτονόητα, δηλαδή την καταστροφή της βιομηχανίας που σίγουρα εκτός των άλλων σημαίνει και μερικές δεκάδες άνεργοι, απλοί εργάτες...

Για το τέλος άφησα την αναφορά στο θέμα από τα ΜΜΕ. Τι με ενόχλησε; Ότι τους έχουν χιλιοαποκαλέσει "οικολόγους" δημιουργώντας έτσι αισθήματα αντιπάθειας προς τους πραγματικούς οικολόγους. Δυστυχώς τα ελληνικά ΜΜΕ πάντα αποτυγχάνουν στην ορολογία (π.χ. συνεχής αναφορά σε μόλυνση περιβάλλοντος αντί για ρύπανση που είναι το σωστό). Περιττό να αναφερθεί ότι πολλές οικολογικές οργανώσεις έχουν εκφράσει την αντίθεσή τους στην απελευθέρωση.

Βιβλιοπαρουσίαση - Ο Λύκος του Τζόζεφ Σμιθ

Όσοι ενδιαφέρονται να διαβάσουν ένα πολύ καλό μυθιστόρημα με κύριο θέμα έναν επιβλητικό, πεισματάρη και περήφανο λύκο δεν έχουν παρά να πιάσουν στα χέρια του το "Λύκο" του Τζόζεφ Σμιθ. Με μυθοπλαστικές περιγραφές πρώτου προσώπου βιώνουμε πολύ έντονα τις απεγνωσμένες προσπάθειες ενός μοναχικού λύκου να βρει τροφή ώστε να επιβιώσει μέσα στο αχανές δάσος. Κυριολεκτικά σε μεταφέρει μέσα στο δάσος και νιώθεις λες και οι σκηνές διαδραματίζονται μπροστά σου. Τα προτείνω ανεπιφύλακτα, όπως είχα προτείνει παλαιότερα το εξαιρετικό Λύκοι, σας παρακαλώ μην κλαίτε.

Λίγα λόγια από το οπισθόφυλλο

«Είμαι ο λύκος, είμαι αυτός που αφαιρεί τη ζωή: το αρπακτικό θηρίο. Ορμώ με τα μάτια ορθάνοιχτα και αντικρίζω στη ματιά της λείας μου αγριεμένη τη λάμψη του θανάτου. Είμαι ο λύκος, η σκιά που κομίζει το φως του θανάτου, η ζωή που φέρνει τη λύτρωση στα όλο φόβο και κόπο κοπάδια, στον κοπετό των ασθενών δίνω ένα τέλος. Βρέθηκα δίπλα σε ζώα πολλά και άκουσα την τελευταία τους πνοή, τα κράτησα, τα έριξα κάτω, τα ξέσκισα, ενώ εκείνα μούγκριζαν και πάλευαν για τη ζωή που είχαν εγκαταλείψει και την είχαν απολησμονήσει, και τα ξύπνησα για να αναβαπτιστούν οριστικά στην αναλαμπή της την τελευταία».

«Ο λύκος» είναι το πρώτο μυθιστόρημα του 29χρονου Τζόζεφ Σμιθ, το οποίο έκλεψε αμέσως την καρδιά των κριτικών και του κοινού. Αφηγητής είναι ένας λύκος που περιγράφει τις τελευταίες μέρες της ζωής του και την απελπισμένη προσπάθειά του να εξασφαλίσει τροφή.

Στα πρόθυμα της λιμοκτονίας, ο λύκος ενεδρεύει, ανελέητος και αδίστακτος, σ' ένα δρυμό που δοκιμάζεται από τη βαρυχειμωνιά. Και δεν φοβάται κανέναν. Ο χειμώνας, ωστόσο, είναι ζοφερός κι αλλόκοτος κι έχει θέσει υπό αμφισβήτηση την πρωτοκαθεδρία του λύκου στο δάσος.

Όταν ο λύκος συναντά ένα άλλο αρπακτικό, που όπως κι εκείνος είναι στα πρόθυρα της λιμοκτονίας -έναν ανταγωνιστή που θα έπρεπε να σκοτώσει-, διστάζει και εντέλει επιλέγει να ακολουθήσει μια πορεία που θα τον αναγκάσει να υποστεί -ενάντια στη θέλησή του- παράξενες δοκιμασίες, για να ανακαλύψει ότι προτού τεθεί αντιμέτωπος με την θνητότητά του, είναι υποχρεωμένος να αντιμετωπίσει τη μεγαλύτερη πρόκληση της ζωής του: να εναντιωθεί στην ίδια του τη φύση.

Έτσι, ο λύκος θα υποβληθεί, παρά τη θέλησή του και ενάντια στη φύση του, σε δυσάρεστες δοκιμασίες...

Πρόκειται για μια νουβέλα-αλληγορία που πηγαίνει τον αναγνώστη ένα αξέχαστο ταξίδι, τόσο πλάι στο λύκο, σε ένα ολοζώντανο τοπίο, όσο και στις μύχιες σκέψεις ενός δολοφόνου.

Μια συγκλονιστική ιστορία, από τον πρωτοεμφανιζόμενο συγγραφέα, ο οποίος ζει στο Λονδίνο, που μας δείχνει τον κόσμο από τη σκοπιά του κυνηγού, σε όλη του την αγριότητα και την ακαταμάχητη γοητεία.

Η ψυχολογία της φύσης

Γύρω στα τέλη της δεκαετίας του 90 η Frances Kuo, διευθύντρια του εργαστηρίου Τοπίου και Ανθρώπινης Υγείας στο πανεπιστήμιο του Ιλινόις ξεκίνησε να παίρνει συνεντεύξεις από γυναίκες που ζούσαν σε καταλύματα ενός μεγάλους προγράμματος στέγασης στο Σικάγο. Η Kuo και οι συνεργάτες τις συνέκριναν γυναίκες που είχαν τοποθετηθεί τυχαία σε διαφορετικά διαμερίσματα. Κάποιες από αυτές δεν είχαν θέα παρά μόνο εκτάσεις με τσιμέντο, ασφαλτοστρωμένα πάρκινκ και γήπεδα μπάσκετ. Άλλες είχαν έβλεπαν εκτάσεις πράσινου με φυτεμένα δέντρα και παρτέρια με λουλούδια. Τα δύο αυτά γκρουπ μελέτησε η Kuo με διάφορους τρόπους, όπως βασικά τεστ προσοχής αλλά και άλλα που έδειχναν πως οι γυναίκες αυτές αντιμετώπιζαν σημαντικές αλλαγές στη ζωή τους. Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι όσες είχαν θέα στο "πράσινο" τα πήγαιναν καλύτερα σε όλα τα τεστ.

Τι είχε συμβεί όμως; Η Kuo υποστηρίζει ότι απλώς το να κοιτάς τα δέντρα "αυξάνει την ικανότητα να συγκεντρώνεσαι", επιτρέποντας έτσι αυτούς του κατοίκους να αντιμετωπίζουν καλύτερα τα προβλήματά τους. Αντί να συγχύζονται και να θυμώνουν μπορούν απλά να κοιτούν έξω από το παράθυρό τους και να χαλαρώνουν. Με άλλα λόγια, υπάρχει κάτι έμφυτα "τονωτικό" στις φυσικές τοποθεσίες - μέρη χωρίς ανθρώπους κάνουν καλό στο μυαλό.

Για να κατανοήσουμε καλύτερα πως η φύση επιτελεί τα ψυχολογικά της μαγικά, ας δούμε μία πολύ σημαντική μελέτη που δημοσιεύθηκε το 2008 από τον Marc Berman του Πανεπιστημίου του Μίσιγκαν. Ο Berman λοιπόν και οι συνεργάτες του εφοδίασαν προπτυχιακούς φοιτητές στο Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν με δέκτες GPS. Κάποιοι φοιτητές κάναν έναν περίπατο από το δενδροκομείο, ενώ άλλοι περπάτησαν σε πολυσύχναστους δρόμους.

Οι φοιτητές στη συνέχεια πέρασαν από πολλά ψυχολογικά τεστ. Αυτοί που είχαν περπατήσει μέσα από την φύση ήταν σε πολύ καλύτερη διάθεση και λάμβαναν υψηλότερες βαθμολογίες σε τεστ που αφορούσαν την προσοχή αλλά και τη μνήμη. Στην πραγματικότητα, μόνο και μόνο η παρατήρηση μιας φωτογραφίας φύσης οδηγούσε σε βελτιωμένες επιδόσεις, τουλάχιστον όταν συγκρινόταν με άτομα που είδαν φωτογραφίες δρόμων.


Αυτό σημαίνει ότι πρέπει όλοι να φύγουμε από τις πόλεις; Φυσικά και όχι. Απλά σημαίνει ότι είναι καλή ιδέα το να βάλουμε λίγο πράσινο στη ζωή μας. Αυτό βασικά δεν είναι καινούργια ιδέα. Από καιρό επιστήμονες ενοχλούνταν από το φορτίο των δρόμων των πόλεων, φιλόσοφοι και αρχιτέκτονες τοπίου προειδοποιούσαν για τις συνέπειες των αμιγών πόλεων και έψαχναν τρόπους για να ενσωματώσουν τη φύση στον μοντέρνο τρόπο ζωής. Ο Ralph Waldo Emerson συμβούλευε τους ανθρώπους να "υιοθετήσουν το ρυθμό της φύσης", ενώ ο αρχιτέκτονας τοπίου Frederick Law Olmsted προσπάθησε να δημιουργήσει αστικά πάρκα όπως το Central Park της Νέας Υόρκης και το Emerald Necklace στη Βοστόνη που δίνουν την ευκαιρία στις μάζες να γλυτώσουν από τη δίνη της αστικής ζωής.

Παρόλο που ο Olmsted κόπιασε για να κατασκευάσει πάρκα με ποικίλα ενδιαιτήματα, οι περισσότεροι χώροι πρασίνου στις πόλεις είναι πολύ λιγότερο ποικίλοι. Για την ακρίβεια, τα περισσότερα πάρκα είναι περίπου σαν μια εκτεταμένη περιοχή με γκαζόν, με κάποια λίγα δέντρα και μερικές παιδικές χαρές. Δεν έχω κάτι ενάντια στο γκαζόν, αλλά είναι χρήσιμο να τονίσω ότι αν θέλουμε να μεγιστοποιήσουμε τις ψυχολογικές τονώσεις ενός χώρου πρασίνου, αυτή είναι πιθανώς η λάθος προσέγγιση. Σε μία εργασία του οικολόγου του πανεπιστημίου του Κουίνσλαντ Richard Fuller το 2007 είναι φανερό ότι τα πνευματικά οφέλη του χώρου πρασίνου σχετίζονται στενά με την φυτική ποικιλότητά του. Άτομα που περνούν πολύ ώρα σε ένα αστικό πάρκο με μεγάλη ποικιλία σε φυτικά είδη εμφανίζουν μεγαλύτερο σκορ σε διάφορες μετρήσεις της ψυχικής κατάστασης τους όταν συγκρίνονται με άλλους που περνούν πολύ χρόνο σε πάρκα με μικρότερη φυτική ποικιλία.

Η απουσία πρασίνου είναι εμφανής στην πολή της Θεσσαλονίκης όπου ζω

Στο ScienceLine ο Ferris Jabr έχει ένα εξαιρετικό άρθρο για τις τελευταίες προσπάθειες που γίνονται ώστε η οικοψυχολογία να μετατραπεί σε αυστηρή επιστήμη. Εκεί περιγράφει ένα πολύ ενδιαφέρον πείραμα του Peter Kahn:

Αρχικά , ο Kahn άγχωσε τους συμμετέχοντες στο πείραμα δίνοντάς τους μια σειρά από μαθηματικά προβλήματα. Στη συνέχεια τοποθέτησε ορισμένους εθελοντές μπροστά από ένα παράθυρο που έβλεπε σε μια έκταση γκαζόν με μερικά δέντρα, κάποιους άλλους μπροστά από μία μεγάλη plasma τηλεόραση που έδειχνε το γκαζόν όπως ακριβώς το έβλεπε και η πρώτη ομάδα και τέλος κάποιους άλλους μπροστά από ένα μαύρο τοίχο. Όπως προβλεπόταν, αυτοί που κοιτούσαν το τοπίο από το παράθυρο εμφάνιζαν τον πιο ταχύ ρυθμό πτώσης του άγχους τους σύμφωνα με μετρήσεις του καρδιακού τους ρυθμού. Επιπλέον, οι συμμετέχοντες ξόδευαν πολύ περισσότερη ώρα κοιτώντας έξω από το παράθυρο ή στην οθόνη της τηλεόρασης, παρά στον μαύρο τοίχο. Οι ερευνητές όμως βρήκαν κάτι που δεν το περίμεναν.

"Έκπληκτοι διαπιστώσαμε ότι αυτοί που κοιτούσαν στην οθόνη και αυτοί που κοιτούσαν στον μαύρο τοίχο δεν εμφάνιζαν διαφορές στο ρυθμό μείωσης του άγχους τους" σημειώνουν οι ερευνητές. Η μελέτη τους υποστηρίζει ότι κοιτώντας σε ένα αυθεντικό φυσικό τοπίο μειώνεται το άγχος, ενώ ένα ψηφιακό αντίγραφο καταπραΰνει μόνο όσο και ένας μαύρος τοίχος.

Μερικές φορές αναρωτιέμαι εάν όταν κοιτάμε πίσω στα συλλογικά γνωστικά λάθη του 21ου αιώνα θα ανησυχούμε λιγότερο για το ίντερνετ και την εργασία και θα ενοχλούμαστε από την απομάκρυνσή μας από τη φύση. Το ανθρώπινο είδος αστικοποιείται με έναν πρωτοφανή τρόπο. (Τον επόμενο αιώνα τουλάχιστον 3 δις άνθρωποι θα μεταναστεύσουν στις πόλεις). Παρόλα αυτά μόλις που ξεκινάμε να καταλαβαίνουμε πως η ζωή σε πυκνούς οικισμούς με παντελής αγνώστους και τσιμέντο επηρεάζει τον εγκέφαλό μας. Αυτή η δουλειά στην οικοψυχολογία είναι μία καλή αρχή.

Πηγή: The Frontal Cortex

Βρήκα αυτό το άρθρο εξαιρετικά ενδιαφέρον και έτσι αποφάσισα να το παρουσίασω. Η τελευταία παράγραφος είναι όλη η ουσία και από εκεί πηγάζει όλος ο προβληματισμός. Γενικά, κατά τη γνώμη μου, πρέπει να γίνουν αλλαγές σε δύο άξονες. Ένας είναι ο ατομικός, όπου ο καθένας πρέπει να δίνει στο εαυτό του συχνότερα μία έξοδο προς τη φύση. Ο άλλος είναι φυσικά ο συλλογικός. Έχουμε πολύ δρόμο ακόμα να διαβούμε για να αρχίσουμε να ζητάμε πάρκα με υψηλή φυτική βιοποικιλότητα όταν στις ελληνικές πόλεις-τσιμεντένιες ζούγκλες που ζούμε δεν υπάρχουν καλά καλά πάρκα με λίγο γρασίδι...

Επίδραση των θαλάσσιων απορριμάτων στη θαλάσσια ζωή

Με αυτή τη φράση (Impact of marine litter on sea life: a review) τιτλοφορείται η εργασία των Katsanevakis S. και Issaris Y. του Ελληνικού Κέντρου Θαλάσσιων Ερευνών (ΕΛΚΕΘΕ) η οποία παρουσιάστηκε και τιμήθηκε με ειδικό βραβείο στο 39ο Συνέδριο CIESM (The Mediterranean Science commission) που πραγματοποιήθηκε στη Βενετία, 10-14 Μαΐου 2010.

Το θέμα της παρουσίασης αυτής αφορούσε στην επίδραση των στερεών αποβλήτων στους θαλάσσιους οργανισμούς και τις θαλάσσιες βιοκοινότητες. Η προέλευση των εν λόγω απορριμάτων είναι κυρίως χερσαία για παράδειγμα από τις δημοτικές χωματερές που βρίσκονται κοντά στις ακτές, είτε από τουριστικές δραστηριότητες ή ακόμη από εγκαταστάσεις υδατοκαλλιεργειών κ.α.

Η κύρια άμεση απειλή για τη θαλάσσια ζωή είναι η παγίδευση των θαλάσσιων οργανισμών (θαλασσοπουλιών, χελωνών, φαλαινών κτλ.) στα απορρίματα αυτά κάτι που μπορεί να προκαλέσει μέχρι και το θάνατο των οργανισμό αυτών ή στην καλύτερη περίπτωση την ενεργειακή εξασθένιση τους με φυσικό επακόλουθο την μειονεκτική θέση στη διαδικασία της επιβίωσης.

Δεν είναι αυτή όμως η μοναδική απειλή. Ορισμένα είδη έχει καταγραφεί ότι τρέφονται με τα απορρίματα, κυρίως τα πλαστικά, καθώς δυσκολεύονται να τα διαχωρίσουν από τη τροφή τους. Αυτό συνεπάγεται πολλά προβλήματα στη διαδικασία της πέψης με συνέπεια το θάνατο τους. Ακόμη το πλαστικό με τη δυνατότητα που έχει να απορροφά υδροφοβικούς ρύπους όπως τα PCBs και DDT καθιστά πιθανή τη διαδικασία της βιοσυσσώρευσης μέσω της θρέψης με πλαστικό των οργανισμών αυτών.




Πηγή: http://www.ciesm.org/online/archives/abstracts/index.htm

Περί γάλακτος κλωνοποιημένων αγελάδων

Σε όλα τα δελτία ειδήσεων από χθες αναφέρεται το θέμα του διατροφικού σκανδάλου στην Μεγάλη Βρετανία με κτηνοτρόφο να έχει παραδεχτεί ότι προμηθεύει την αγορά με γάλα από κλωνοποιημένες αγελάδες. Η αρχή έγινε από ένα δημοσίευμα της Βρετανικής εφημερίδας Daily Mail και από τότε ξεκίνησαν οι αφορισμοί. Οι αφορισμοί αυτοί μπορεί να είναι δικαιολογημένοι, αλλά όταν δεν υπάρχει ουσιαστική κριτική γύρω από ένα θέμα και επικρατούν οι κραυγές αγωνίας και ανησυχίας των δημοσιογράφων τα πράγματα έχουν βγει από το σωστό δρόμο.

Εξηγούμαι. Συμφωνώ ότι τέτοιου είδους γάλα δεν πρέπει να κυκλοφορεί διότι απαγορεύεται από το νόμο. Δικαιολογημένη η αντίδραση δηλαδή. Το θέμα είναι για ποιο λόγο υπάρχει αυτή η απαγόρευση. Η απαγόρευση αυτή λοιπόν ισχύει επειδή το εν λόγω γάλα θεωρείται "νέα τροφή", που σημαίνει ότι δεν έχει σημαντική καταναλωτική ιστορία στην Ευρωπαϊκή Ένωση πριν από τις 15 Μαΐου 1997. Από την άλλη, σημαντικό είναι το γεγονός ότι οι μέχρι τώρα ενδείξεις από μελέτες δείχνουν ότι δεν προκαλούνται προβλήματα από την κατανάλωση γάλακτος που έχει παραχθεί με αυτή τη διαδικασία, αν και ο αριθμός των μελετών αυτών δεν θεωρείται ακόμα μεγάλος ώστε να είμαστε σίγουροι.

Προσωπικά διαφωνώ με την κλωνοποίηση ζώων για τη χρησιμοποίησή τους στην παραγωγική διαδικασία τόσο για ηθικούς όσο και εμπορικούς λόγους, λόγω της ενδεχόμενης εμπλοκής πολυεθνικών σε θέματα copyright όπως ακριβώς συνέβη με τους Γενετικά Τροποποιημένους Οργανισμούς. Πιστεύω ότι σε αυτήν την κατεύθυνση θα έπρεπε να κινούνται και τα ρεπορτάζ που βλέπουμε και διαβάζουμε τις τελευταίες μέρες, ώστε να τεθούν οι βάσεις για τη διεξαγωγή ενός ουσιαστικού διαλόγου γύρω από το θέμα της κλωνοποίησης. Το αποτέλεσμα αυτού του είδους της προβολής που επιτεύχθηκε γύρω από αυτό το θέμα ήταν η πλήρης αποστασιοποίηση του κόσμου από το θέμα της κλωνοποίησης και η ανάπτυξη μιας απόλυτα αρνητικής στάσης απέναντί του, όπως ακριβώς συνέβη και με την περίφημη "δημιουργία ζωής στο εργαστήριο" πριν από λίγο καιρό...

Xημικά υπεύθυνα για τη θηλυκοποίηση ψαριών

Κάποια χημικά που υπάρχουν σε δύο ποτάμια του Καναδά είναι πολύ πιθανό να αποτελούν την αιτία της θηλυκοποίηση ψαριών σύμφωνα με ερευνητές του Πανεπιστημίου του Κάλγκαρι, που δημοσίευσαν τα αποτελέσματά τους στο περιοδικό Environmental Toxicology and Chemistry.

"Η μοναδικότητα της έρευνάς μας έγκειται στην πολύ μεγάλη περιοχή που καλύψαμε. Βρήκαμε, λοιπόν, ότι χημικά - ανθρωπογενούς αλλά και φυσικής προέλευσης - που έχουν τη δυνατότητα να επιδράσουν αρνητικά σε ψάρια εμφανιζόταν κατά μήκος 600 χιλιομέτρων ποταμών" επισημαίνει ο συγγραφέας της μελέτης Lee Jackson. "Η κατάσταση για τα αυτόχθονα ψάρια μάλλον θα χειροτερέψει καθώς η συγκέντρωση των οργανικών ρυπαντών θα γίνει μεγαλύτερη ως αντίδραση στην κλιματική αλλαγή καθώς και στην αύξηση των ανθρωπογενών ρυπαντών, αλλά και τους ρύπους από τα ζώα."

Η έρευνα εστιάστηκε σε δύο ποταμούς της λεκάνης απορροής του Νότιου Saskatchewan, τα ποτάμια Red Deer και Oldman στη Βόρεια Alberta του Καναδά. Τα νερά ελέγχθηκαν για πολλούς οργανικούς ρυπαντές, πολλοί από τους οποίους είχαν ορμονοειδή δράση, που συνήθως απαντούν σε λύματα αλλά και ποτάμια που επηρεάζονται από την ανθρώπινη και την αγροτική δραστηριότητα. Τα συστατικά που βρέθηκαν στο νερό περιελάμβαναν συνθετικά οιστρογόνα (από αντισυλληπτικά χάπια ή από χάπια για ορμονικές θεραπείες), βισφαινόλη Α, ένα χημικό που χρησιμοποιείται στην κατασκευή πλαστικών, και πολλά είδη φυσικών και συνθετικών στεροειδών που αποτελούν υποπροϊόντα της αγροτικής απορροής και της εκτροφής βοοειδών.


Οι ερευνητές εξέτασαν ένα τοπικό είδος γωβιού, το Rhinichthys cataractae, και βρήκαν ότι σε όλες σχεδόν τις περιοχές δειγματοληψίας (14 από τις 15) τα αρσενικά άτομα εμφάνιζαν αυξημένα επίπεδα μιας πρωτεΐνης, της ηπατικής βιτελλογενίνης, η οποία κάτω από φυσιολογικές συνθήκες βρίσκεται στο αίμα των θηλυκών και χρησιμοποιείται από αυτά για την παραγωγή αβγών.

Ο συγγραφέας Hamid Habibi επισημαίνει ότι τα αποτελέσματα σε δύο κοινότητες στα κατάντη του ποταμού είναι αξιοσημείωτες. "Παρατηρήσαμε μία σημαντική αύξηση σε μία συγκεκριμένη πρωτεΐνη σήμανσης για την ύπαρξη οιστρογόνων στα κατάντη των ποταμών. Τα αποτελέσματά μας μιλούν για την ύπαρξη 85% θηλυκών στους πληθυσμούς των γωβιών. Στα ανάντη τα θηλυκά αποτελούσαν τα 55% του πληθυσμού."

Πηγή: ScienceDaily