Ένα εξαιρετικό βιβλίο, από τον James Watson, που μαζί με τον Francis Crick, αλλά και λίγη βοήθεια από μερικούς άλλους, προέβησαν στην μεγαλύτερη ίσως ανακάλυψη του 20ου αιώνα, την αποκρυπτογράφιση της δομής του DNA, δηλαδή της διπλής έλικας. Μέσα από τις σελίδες του αποκαλύπτονται τα βήματα και τα συναισθήματα όσων πήραν μέρος σε αυτό που μετέπειτα χαρακτήρισε ο Crick ως "τρελό κυνηγητό". Το γράψιμο είναι αρκετά "χύμα", οι χαρακτήρες σχολιάζονται πολλές φορές πικρόχολα και τα χαρακτηριστικά αυτά ίσως είναι η αιτία που το βιβλίο είναι τόσο καλό και διαφορετικό από τα άλλα.
Πολλοί κατέκριναν τις τακτικές που χρησιμοποίησαν οι δύο αυτοί επιστήμονες, κυρίως επειδή τα δεδομένα που ανέλυαν πολλές φορές δεν ήταν δικά τους... Αυτοί όμως που τα είχαν βγάλει αδυνατούσαν να τα ερμηνεύσουν. Έτσι, για παράδειγμα, ένας επιστήμονας που είχε κάνει σπουδαίες παρατηρήσεις για τη συμπληρωματικότητα των βάσεων, αλλά δεν μπόρεσε να τις ερμηνεύση, ίσως από ζήλια δήλωσε για τους Watson και Crick: "Το γεγονός ότι στις μέρες μας τέτοιοι πυγμαίοι ρίχνουν τέτοιες γιγαντιαίες σκιές δείχνει μόνο πως έχει βραδιάσει".
Η δημοσίευση του τεράστιου επιτεύγματος τους,που ακολούθησε στο περιοδικό Nature ξεκινούσε με τα εξής λόγια "Επιθυμούμε να προτείνουμε μια δομή για το άλας του δεοξυριβοζονουκλεϊκού οξέος (DNA). Η δομή αυτή έχει καινούργια χαρακτηριστικά που παρουσιάζουν μεγάλο βιολογικό ενδιαφέρον". Το εντυπωσιακό είναι ότι ολόκληρη η δημοσίευση δεν ήταν παρά μόνο ουσιαστικά μία σελίδα...
Πολλοί κατέκριναν τις τακτικές που χρησιμοποίησαν οι δύο αυτοί επιστήμονες, κυρίως επειδή τα δεδομένα που ανέλυαν πολλές φορές δεν ήταν δικά τους... Αυτοί όμως που τα είχαν βγάλει αδυνατούσαν να τα ερμηνεύσουν. Έτσι, για παράδειγμα, ένας επιστήμονας που είχε κάνει σπουδαίες παρατηρήσεις για τη συμπληρωματικότητα των βάσεων, αλλά δεν μπόρεσε να τις ερμηνεύση, ίσως από ζήλια δήλωσε για τους Watson και Crick: "Το γεγονός ότι στις μέρες μας τέτοιοι πυγμαίοι ρίχνουν τέτοιες γιγαντιαίες σκιές δείχνει μόνο πως έχει βραδιάσει".
Η δημοσίευση του τεράστιου επιτεύγματος τους,που ακολούθησε στο περιοδικό Nature ξεκινούσε με τα εξής λόγια "Επιθυμούμε να προτείνουμε μια δομή για το άλας του δεοξυριβοζονουκλεϊκού οξέος (DNA). Η δομή αυτή έχει καινούργια χαρακτηριστικά που παρουσιάζουν μεγάλο βιολογικό ενδιαφέρον". Το εντυπωσιακό είναι ότι ολόκληρη η δημοσίευση δεν ήταν παρά μόνο ουσιαστικά μία σελίδα...
2 σχόλια:
Ιστορικής σημασίας βιβλίο! Οι συνέπειες της ανακάλυψης σηματοδοτούν την αξία του!
Ακριβώς, αλλά είναι και πολύ ιδιαίτερο, γιατί η γραφή του δεν ταιριάζει με το περιεχόμενο και ίσως αυτός είναι ο λόγος που το κάνει τόσο μοναδικό.
Δημοσίευση σχολίου