Πόλεμος και βιοποικιλότητα

Περισσότερα από 80 τοις εκατό των σημαντικότερων ένοπλων συγκρούσεων του κόσμου από το 1950 έως το 2000 εμφανίστηκαν στις περιοχές που αναγνωρίστηκαν ως ο πιο ποικίλες βιολογικά και απειλούμενες θέσεις στη γη.

Οι επιστήμονες σύγκριναν σημαντικές ζώνες σύγκρουσης με τα 34 μέρη υψηλής βιοποικιλότητας (hotspots) της γης που προσδιορίζονται από την Conservation International (CI). Τα hotspots θεωρούνται υψηλές προτεραιότητες διατήρησης επειδή περιέχουν ολόκληρους τους πληθυσμούς περισσότερων από μισών από όλα τα είδη φυτών και τουλάχιστον 42 τοις εκατό όλων των σπονδυλωτών, και απειλούνται ιδιαίτερα.

"Αυτό το καταπληκτικό συμπέρασμα - ότι οι πλουσιότερες αποθήκες της ζωής στη γη είναι επίσης οι περιοχές με τις περισσότερες ανθρώπινες συγκρούσεις - μας δείχνει ότι αυτές οι περιοχές είναι ουσιαστικές και για τη διατήρηση της βιοποικιλότητας και για την ανθρώπινη ευημερία, " λέει ο Russell Α. Mittermeier, Πρόεδρος της Conservation International (CI) και ένας από τους συντάκτες της μελέτης.

"Εκατομμύρια από τους φτωχότερους ανθρώπους του κόσμου ζουν στις περιοχές hotspot και βασίζονται σε υγιή οικοσυστήματα για την επιβίωσή τους, έτσι υπάρχει μια ηθική υποχρέωση - καθώς επίσης και πολιτική και κοινωνική ευθύνη - να προστατευθούν αυτές οι θέσεις καθώς και όλοι οι πόροι και οι υπηρεσίες που παρέχουν" είπε ο Mittermeier.

Τα αποτελέσματα αυτά δημοσιεύονται στο περιοδικό Conservation Biology.


Η μελέτη διαπίστωσε ότι περισσότερα από 90 τοις εκατό σημαντικών ένοπλων συγκρούσεων - εκείνων δηλαδή με συνέπεια περισσότερους από 1.000 θανάτους - εμφανίστηκαν στις χώρες που περιέχουν μια από τις 34 ζώνες υψηλής βιοποικιλότητας, ενώ 81 τοις εκατό πραγματοποιήθηκαν μέσα στις συγκεκριμένες ζώνες. Συνολικά 23 περιοχές hotspot δοκίμασαν την εχθροπραξία κατά τη διάρκεια του μισού αιώνα που μελετήθηκε.

Παραδείγματα της σύνδεσης φύσης-σύγκρουσης περιλαμβάνουν τον πόλεμο του Βιετνάμ, όταν το δηλητηριώδες Agent Orange κατέστρεψε τη δασική κάλυψη και τα παράκτια μαγγρόβια, και την συγκομιδή της ξυλείας που χρηματοδότησε τα πολεμικά κονδύλια στη Λιβερία, την Καμπότζη και τη λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό (DRC), σύμφωνα με μια ανακοίνωση που δημοσιεύεται από τη Conservation International. Σε αυτές και αμέτρητες άλλες περιπτώσεις, οι παράπλευρες ζημιές του πολέμου έβλαψαν και το βιολογικό πλούτο της περιοχής και τη δυνατότητα των ανθρώπων να ζήσουν μακριά από αυτή.

Επιπλέον, οι πολεμικοί πρόσφυγες πρέπει να κυνηγήσουν, να συλλέξουν ξύλα ή να χτίσουν καταυλισμούς για να επιζήσουν, αυξάνοντας την πίεση στους τοπικούς πόρους, εξήγησαν οι ερευνητές. Περισσότερα όπλα σημαίνουν αύξηση του κυνηγιού για κρέας και το διαδεδομένο λαθραίο κυνήγι μπορεί να αποδεκατίσει τους πληθυσμούς άγριας φύσης - όπως 95 τοις εκατό του ιπποπόταμων που θανατώθηκε στο εθνικό πάρκο Virunga στο Κονγκό.

"Οι συνέπειες επεκτείνονται αρκετά πέρα από την πραγματική πάλη" λέει ο επικεφαλής συγγραφέας Thor Hanson του πανεπιστημίου του Αϊντάχο. " Οι πολεμικές προετοιμασίες και οι παρατεταμένες δραστηριότητες μετά τη σύγκρουση έχουν επίσης σημαντικές επιπτώσεις στις ζώνες υψηλής βιοποικιλότητας και στους ανθρώπους που ζουν εκεί."

Στο σύνολο, η μελέτη βρήκε, ότι τα hotspots είναι κατοικία στην πλειοψηφία των 1,2 δισεκατομμυρίων φτωχότερων ανθρώπων του κόσμου που στηρίζονται στους πόρους και τις υπηρεσίες που παρέχονται από τα φυσικά οικοσυστήματα για την καθημερινή επιβίωσή τους. Οι περιβαλλοντικές ανησυχίες τείνουν να υποχωρήσουν ή να καταρρεύσουν σε περιόδους κοινωνικής διάσπασης, και οι δραστηριότητες διατήρησης συχνά αναστέλλονται κατά τη διάρκεια των ενεργών συγκρούσεων, σημειώνει. Συγχρόνως όμως, ο πόλεμος παρέχει περιστασιακές ευκαιρίες διατήρησης, όπως η δημιουργία "Πάρκων Ειρήνη" κατά μήκος των αμφισβητημένων συνόρων.

"Το γεγονός ότι τόσες πολλές συγκρούσεις έχουν εμφανιστεί σε περιοχές υψηλής απώλειας βιοποικιλότητας και υποβάθμισης των φυσικών πόρων επισείει περισσότερη έρευνα ως προς τις υποκείμενες αιτίες, και δίνει έμφαση στη σημασία αυτών των περιοχών για τη παγκόσμια ασφάλεια" καταλήγει ο Mittermeier.

Πηγη: LiveScience

Δες ακόμα Μία κοινωνικοοικονομική προσέγγιση της βιοποικιλότητας

Αρνητές του Δαρβίνου οι μισοί Έλληνες

Πολλοί άνθρωποι στον πλανήτη συνεχίζουν να αρνούνται την εξελικτική θεωρία -παρ' ότι το 2009 έχει κηρυχθεί «έτος Δαρβίνου»- με τους Έλληνες να είναι ανάμεσα στους πρώτους αμφισβητίες. Αυτή η άρνηση αποδίδεται σε έλλειψη παιδείας ή θρησκευτικούς παράγοντες. Πάντως, η Εκκλησία δηλώνει ότι θεωρεί την εξελικτική θεωρία συμβατή με τη χριστιανική πίστη.

«Η εγκύκλιος παιδεία των συμπολιτών μας έπασχε ανέκαθεν, και με δεδομένο την ελάχιστη βιολογία που διδάσκονται, σε συνδυασμό με την υπέρμετρη διδασκαλία των θρησκευτικών, θα μου προκαλούσε εντύπωση το αντίθετο - να ήμασταν δηλαδή έτοιμοι να αποκηρύξουμε τη δημιουργία της φύσης με τη βιβλική της έκδοση ή και με τη 'μοντέρνα' λογική της, δηλαδή αυτή του νοήμονος σχεδιασμού», δηλώνει στην εφημερίδα Τα Νέα ο κ. Χρήστος Λούης, πρόεδρος του Τμήματος Βιολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης.

Για τον κ. Λούη το πιο εντυπωσιακό στοιχείο της «σχέσης» των Ελλήνων με τον Κάρολο Δαρβίνο είναι ότι, όπως φαίνεται, το πρόβλημα δεν είναι πως δεν τον αποδέχονται -όπως συμβαίνει σε άλλες χώρες- αλλά ότι δεν γνωρίζουν τι πρέσβευε.

Για την άγνοια και τη σύγχυση που επικρατεί η εξήγηση σύμφωνα με την Λουκία Πρίνου, βιολόγο - εκπαιδευτικό και διδάκτορα του Πανεπιστημίου Αθηνών, είναι απλή: «Όλοι οι μαθητές που τέλειωσαν το σχολείο πριν από το 1999 και δεν φοιτούσαν στη Β' Δέσμη δεν διδάχθηκαν ποτέ τη θεωρία της εξέλιξης του ανθρώπου. Αλλά και μετά το 2000 κανένας μαθητής του λυκείου δεν διδάσκεται όχι μόνο την εξέλιξη του ανθρώπου αλλά γενικά την εξελικτική θεωρία».

Σύμφωνα με διεθνή έρευνα, που έγινε το 2006 για το περιοδικό «Νew Scientist», σχεδόν οι μισοί Έλληνες αμφισβητούν ακόμη τον Δαρβίνο.

Από τους ερωτηθέντες μόνο το 54% συμφωνεί με την εξελικτική θεωρία, ενώ 150 χρόνια μετά την πρώτη έκδοση της «Καταγωγής των Ειδών» ένα ποσοστό 29% υποστηρίζει ότι δεν είχε δίκιο και το υπόλοιπο 18% δηλώνει ότι δεν γνωρίζει.

Ενδεικτικό είναι ότι από τις 19 χώρες όπου διεξήχθη η έρευνα, η Ελλάδα ξεπερνά σε επίπεδα αποδοχής της εξελικτικής θεωρίας μόνο τις ΗΠΑ -όπου είναι γνωστή η διαμάχη της εξέλιξης με τον «ευφυή σχεδιασμό», σύμφωνα με τον οποίο κάποια ανώτερη μορφή νοημοσύνης κινεί τα νήματα στο Σύμπαν- και τη γειτονική Τουρκία.

Η επιστημονική κοινότητα έχει αποδεχθεί την ορθότητα και τη σημασία του Δαρβίνου στην κατανόηση του κόσμου, η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία ανακοίνωσε πως είναι συμβατή με τη χριστιανική πίστη και η Αγγλικανική του ζήτησε συγγνώμη.

Η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν έχει πάρει επισήμως θέση, αν και ο αρχιμανδρίτης Τιμόθεος Άνθης, γραμματέας της Συνοδικής Επιτροπής Τύπου, Δημοσίων Σχέσεων και Διαφωτίσεως της Εκκλησίας της Ελλάδος, δηλώνει: «Η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν καταδίκασε ποτέ τις απόψεις του Δαρβίνου. Γνωρίζει την εξέλιξη, αυτή που ο άνθρωπος γνωρίζει προκειμένου να οδηγηθεί στην τελείωσή του. Άλλωστε ο μόνος τέλειος άνθρωπος που ήρθε στη Γη ήταν ο Χριστός».

Συμπληρώνει δε ότι «η εξέλιξη δεν γίνεται σε μια μέρα. Καθεμία από τις έξι ημέρες που αναφέρονται στη Γένεση ότι χρειάστηκαν για τη δημιουργία του κόσμου ισοδυναμεί με 1.000 χρόνια. Ουσιαστικά αυτό που καθορίζεται είναι η βούληση του Κυρίου να δημιουργήσει τον κόσμο, όχι ο χρόνος που χρειάστηκε».

Ακόμη και στην ιδέα ότι ο άνθρωπος κατάγεται από τον πίθηκο, η οποία προκάλεσε μεγάλες αντιδράσεις στη θρησκευτική κοινότητα παγκοσμίως, αφού ήταν αντίθετη με τη δημιουργία του ανθρώπου κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσιν, ο αρχιμανδρίτης δηλώνει με απλά λόγια: «Μα ήταν φυσικό ο άνθρωπος, ο οποίος παλαιότερα ζούσε εκτεθειμένος στο φυσικό περιβάλλον, να είχε τρίχες για να προστατευθεί από το κρύο. Όταν η Εκκλησία κάνει λόγο για κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσιν, εννοεί ότι ο Θεός έδωσε στον άνθρωπο τέσσερα χαρακτηριστικά που τον διαφοροποίησαν από τα υπόλοιπα πλάσματα, το κοινωνικό, το κυριαρχικό, το λογικό και το αυτεξούσιο».

in.gr

Είναι απολύτως φυσιολογικό να μην αποδέχονται οι Έλληνες το Δαρβίνο, αφού ποτέ δεν το διδάχτηκαν. Η απουσία της Εξέλιξης από το σχολείο είναι ένα πολύ μεγάλο σφάλμα, διοτί αποτελεί την απαρχή της Βιολογίας. Όπως έχει πει και ο μεγάλος εξελικτικός Theodosius Dobzhansky τίποτα στην Βιολογία δεν έχει νόημα, παρά μόνο κάτω από το φως της Εξέλιξης.

Ο θαυμαστός κόσμος των ζώων: Δίπνευστοι

Οι δίπνευστοι είναι ψάρια που εκτός από βράγχια φέρουν και πνεύμονες, με τους οποίους μπορούν να αναπνέουν έξω από το νερό. Διατηρούν χαρακτηριστικά πρωτόγονα μεταξύ των Οστειχθύων, όπως η ικανότητα να αναπνέουν αέρα, αλλά και πρωτόγονες δομές μεταξύ των Σαρκοπτερυγίων, όπως η τα λοβωτά πτερύγια. Παρ' όλα αυτά, οι δίπνευστοι δεν μπορούν να χαρακτηριστούν πρωτόγονοι, αλλά καλά προσαρμοσμένοι στο ενδιαίτημα που ζουν. Σήμερα απαντούν μόνο στην Αφρική, τη Βόρεια Αμερική και την Αυστραλία, αν και σε παλαιότερες εποχές είχαν μια πιο ευρεία κατανομή.

Ζουν σε ποτάμια και λίμνες αναπνέοντας με βράγχια όπως όλα τα φυσιολογικά ψάρια. Σε περιόδους όμως που ξηραίνονται οι βιότοποί τους θάβονται κάτω από την άμμο και προσλαμβάνουν οξυγόνο μέσω της νηκτικής τους κύστης, που λειτουργεί έτσι ως πνεύμονας. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου ελαττώνουν τους μεταβολικούς του ρυθμούς κατά το 1/60. Σε αυτήν την κατάσταση το ψάρι θα μπορούσε ακόμα να πνιγεί να μετέβαινε απότομα ξανά στο νερό.

Βιβλιογραφία
Wikipedia
Ann Kemps Lungfish
Introduction to the Dipnoi

Ερευνητές προσδιόρισαν μία σχέση μεταξύ της βιοποικιλότητας των σοδιών που αναπτύσσονται σε φάρμες και της ρύπανσης που προκαλούν σε λίμνες και ποτάμια. Στο περιοδικό Frontiers in Ecology and the Environment οικολόγοι έδειξαν ότι όταν η βιοποικιλότητα της σοδιάς είναι υψηλή λιγότερο διαλυμένο άζωτο διαφεύγει στους επικείμενους υδατοκρίτες.

Άζωτο από αγροτικά λιπάσματα διηθείται διαμέσου των εδαφών στον υπόγειο υδροφορέα και χύνεται σε λίμνες και ποτάμια αυξάνοντας το διαλυμένο άζωτο στο νερό. Πάρα πολύ νιτρικό άλας στο νερό μπορεί να οδηγήσει στην παραγωγική αύξηση των υδρόβιων αλγών, τα οποία μπορούν να καταναλώσουν το μεγαλύτερο μέρος του οξυγόνου του νερού όταν πεθαίνουν και αποσυντίθενται, δημιουργώντας " νεκρές ζώνες" που δεν μπορούν να υποστηρίξουν τη ζωή.

Ο Whitney Broussard του πανεπιστημίου της Λουιζιάνας στο Λαφαγέτ και ο R. Eugene Turner του κρατικού πανεπιστημίου της Λουιζιάνας στο Μπάτον Ρουζ συγκέντρωσαν δεδομένα από τα προηγούμενα 100 έτη σε υδατοκρίτες που ποικίλλουν στο μέγεθος από τη λεκάνη του Illinois Cache River (400 τετραγωνικά μίλια) έως τη λεκάνη του ποταμού Μισισίπι (περισσότερα από εκατομμύριο τετραγωνικά μίλια). Οι ερευνητές συνέκριναν αυτά τα στοιχεία του υδροκρίτη με τις πρακτικές χρήσης του εδάφους από την αρχή των δεκαετιών του 20ου αιώνα.

Τα αποτελέσματα δείχνουν ότι από την αρχή του τελευταίου αιώνα, το μέσο μέγεθος των φαρμών στις Ηνωμένες Πολιτείες έχει διπλασιαστεί και ο αριθμός των αγροκτημάτων έχει μειωθεί κατά σχεδόν τα δύο τρίτα. Ο Broussard επίσης λέει ότι μια αλλαγή από τα ζώα αγροκτημάτων και τα απλά άροτρα στη χρήση των μηχανών που οργώνουν χωράφια έχει αλλάξει όχι μόνο τον πολιτισμό αλλά και την περιβαλλοντική επίδραση της καλλιέργειας.

" Με το αυξανόμενο Αμερικανικό αγρόκτημα έρχεται η ανάγκη να χρησιμοποιηθούν πιο βιομηχανοποιημένα μέσα, " λέει ο Broussard. " Οι γεωργικές πρακτικές μας έχουν πάντα επίπτωση στην ποιότητα νερού, αλλά κατά τη διάρκεια του προηγούμενου αιώνα η μηχανοποίηση της γεωργίας και η χρήση πιο ισχυρών λιπασμάτων έχει προκαλέσει μια μεγαλύτερη επίδραση: το ποσοστό διαρροής αζώτου είναι υψηλότερο."

Τα σύγχρονα αγροκτήματα τείνουν να παραγάγουν λιγότερες ποικιλίες σοδιών: αυτή η χαμηλότερη βιοποικιλότητα σοδιών μπορεί να έχει αρνητικές επιπτώσεις στους περιβάλλοντες υδατοκρίτες. Σύμφωνα με τη μελέτη, μέσα σε μια δεδομένη περιοχή, μια υψηλότερη βιοποικιλότητα σοδιών οδήγησε σε λιγότερο διαλυμένο άζωτο στους περιβάλλοντα σώματα νερού. Η εξήγηση για αυτό το φαινόμενο, λέει ο Broussard, είναι δύσκολο να αντιληφθεί.


"Οι ποικίλες φάρμες τείνουν να έχουν μικρότερα χωράφια και περισσότερες πλευρές, που μπορεί να σημαίνει ότι υπάρχει ένα συλλογικότερο φαινόμενο της διαρροής αζώτου από τα περιβάλλοντα λιβάδια ή δάση" λέει.

Τα αποτελέσματα των ερευνητών επίσης έδειξαν ότι από το 1906, η μέση υδρόβια συγκέντρωση νιτρικών αλάτων αυξήθηκε κατά τρεις φορές σε ολόκληρες ΗΠΑ και κατά δέκα φορές στην Αϊόβα, στο Des Moines, και τους ποταμούς Μινεσότας, που είναι όλες βαριά οργωμένες γεωργικές περιοχές.

Στις περιοχές όπου η καλλιέργεια είναι λιγοστή ή απούσα, εντούτοις, οι συντάκτες δεν βρήκαν καμία αντιληπτή αλλαγή στις διαλυμένες συγκεντρώσεις αζώτου από την αρχή των δεκαετιών του 20ου αιώνα. Ο Broussard σκέφτεται ότι αυτό δείχνει ότι οι επιδράσεις μπορεί να είναι αντιστρέψιμες εάν οι αλλαγές πολιτικής περιελάμβαναν κίνητρα για τους αγρότες ώστε να εναλλάσσουν περισσότερες σοδιές, να μειώσουν το μέγεθος των χωραφιών τους, να αυξήσουν τις πλευρές των χωραφιών και τα μεγέθη των συγκεντρωτικών ζωνών, και να ενσωματώσουν περισσότερα γηγενή πολυετή φυτά μέσα στα αγροκτήματα αλλά και μεταξύ των χωραφιών τους.

" Έχει υπάρξει μεγάλη πρόοδος για να μειώσει το ίχνος της γεωργίας, αλλά υπάρχει ακόμα περιθώριο για βελτίωση, " λέει ο Broussard. " Ο αμερικανικός αγρότης λειτουργεί σε έναν τρόπο παραγωγής που έχει την τεράστια ορμή και δεν μπορεί να αλλάξει στο αγρόκτημα - είναι θέμα πολιτικής τώρα".

Πηγή : ScienceDaily

Ο θαυμαστός κόσμος των ζώων: Χιονογλάρονο

Το χιονογλάρονο (Sterna paradisaea) είναι πιθανώς το ζώου που υλοποιεί τις μεγαλύτερες σε απόσταση μεταναστεύσεις. Μετακινείται από τις περιοχές αναπαραγωγής στην Αρκτική έως την Ανταρκτική και πάλι πίσω. Αυτό το ταξίδι των 19.000 περίπου χιλιομέτρων προς μία κατεύθυνση εγγυάται ότι το χιονογλάρονο βλέπει δύο καλοκαίρια κάθε χρόνο και και περισσότερη ηλιοφάνεια από κάθε άλλο ζώο. Κάθε χιονογλάρονο στη διάρκεια της ζωής του ταξιδεύει απόσταση ίση με το να πας στο φεγγάρι και να γυρίσεις, περίπου δηλαδή 800.000 χιλιόμετρα. Ένα παράδειγμα της απίστευτης πτητικής ικανότητας αυτού του είδους προέρχεται από δεδομένα από ένα άτομο που δακτυλιώθηκε ως απτέρωτος νεοσσός στο Farne Islands, UK το καλοκαίρι του 1982 και έφτασε τη Μελβούρνη της Αυστραλίας τον Οκτώβριο του 1982, ένα υπερωκεάνιο ταξίδι των 22.000 χιλιομέτρων , μόλις τρεις μήνες μετά την πτέρωση. Ένα ακόμα παράδειγμα είναι ένα άτομο που δακτυλιώθηκε ως νεοσσός στις 23 Ιουλίου 1928 στο Labrador του Καναδά και βρέθηκε στην Νότιο Αφρική τέσσερις μήνες αργότερα.





Πηγή: Wikipedia

Επιτροπή προστασίας Σέιχ - Σου

Στο Σέιχ - Σου έχει ξεκινήσει μία αποψίλωση με σκοπό την κατασκευή δρόμου, χωρίς να έχουν γίνει οι απαραίτητες διαδικασίες, όπως η Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων. Μία ομάδα ανθρώπων κινείται για να καταφέρει την αναστολή των έργων. Σχετικά μπορείτε να ενημερώνεστε από το forestsos.wordpress. Μην παραλείψετε να διαβάσετε την "νομική προσέγγιση του ζητήματος". Τέλος, για το θέμα γίνεται μια συλλογή υπογραφών, την οποία μπορείτε να δείτε εδώ.

Αρχαϊκές φάλαινες γεννούσαν στο έδαφος

Περισσότερο από 47 εκατομμύρια έτη πριν, μια φάλαινα ήταν έτοιμη να γεννήσει το μικρό της… στο έδαφος. Αυτό βέβαια σύμφωνα με τα σκελετικά υπολείμματα ενός εγκύου κήτους του οποίου έμβρυο ήταν με το κεφάλι κάτω όπως συμβαίνει για τα εδαφόβια θηλαστικά αλλά όχι με τις υδρόβιες φάλαινες.

Τα δόντια του εμβρύου ήταν τόσο καλά ανεπτυγμένα που οι ερευνητές που ανέλυσαν τα απολιθώματα σκέφτονται ότι το μωρό θα είχε γεννηθεί εντός ημερών, εάν η μητέρα του δεν είχε πεθάνει.

Η απολιθωμένη ανακάλυψη χαρακτηρίζει τον πρώτο συνδυασμό εκλιπόντων μητέρα και εμβρύου γνωστό μέχρι σήμερα, που ρίχνει το φως στον τρόπο ζωής των αρχαίων φαλαινών δεδομένου ότι έκαναν τη μετάβαση από το έδαφος στη θάλασσα κατά τη διάρκεια της Ηωκαίνου Εποχής (μεταξύ 54.8 και 33.7 εκατομμυρίων ετών πριν).

Ο Philip Gingerich, ένας παλαιοντολόγος στο Πανεπιστήμιο του Michigan, το Αν Άρμπορ, και η ομάδα του ανακάλυψε τα απομεινάρια της εγκύου φάλαινας στο Πακιστάν το 2000, και έπειτα το 2004, οι συνεργάτες του Gingerich και άλλοι βρήκαν το σχεδόν πλήρη σκελετό ενός ενήλικου αρσενικού από τα ίδια είδη σε εκείνα τα απολιθωματοφόρα στρώματα Οι ενήλικες φάλαινες είναι κάθε μια περίπου 8.5 πόδια (2.6 μέτρα) μήκος και ζυγίζουν μεταξύ 615 και 860 λιβρών (280 και 390 κιλά), αν και το αρσενικό ήταν ελαφρώς μακρύτερο και βαρύτερο από το θηλυκό.

Καθώς έσκαβαν ο Gingerich και οι συνεργάτες του παρατήρησαν κάτι που έμοιαζε με γραμμή από κιμωλία στο έδαφος, το οποίο στη συνέχεια φάνηκε πως ήταν το δόντι του εμβρύου.

"Πολύ γρήγορα έφτασα στο δόντι του βρέφους" είπε ο Gingerich στο LiveScience. "Κατόπιν, συνέχισα γύρω του, και τα πλευρά ήταν πολύ μεγάλα για το μέγεθος του ζώου. Συνεπώς, όλα πήγαιναν στραβά. Έτσι πρέπει να πω ότι πέρασα ολόκληρη την ημέρα ανασκάπτοντας αυτό το πράγμα μπερδεμένος για το τι στο καλό συνέβαινε."

Σύντομα, ο Gingeric ανακάλυψε ένα άλλο, μεγαλύτερο κρανίο, και συνειδητοποίησε ότι το έμβρυο ήταν ακόμα μέσα στη μητέρα του.


Το νέο είδος, αποκαλούμενο τώρα Maiacetus inuus, είναι μέλος των Archaeoceti, μιας ομάδας κητωδών (μια ζωική ομάδα που περιλαμβάνει τις φάλαινες, τα δελφίνια και τα porpoises) που προηγούνται χρονικώς των σύγχρονων οδοντοφόρων και μπαλαινοφόρων φαλαινών. Το Archaeocetes είχε στόμα με ένα σύνολο διάφορων τύπων δοντιών, καθώς επίσης και ρουθούνια κοντά στην άκρη της μύτης. Και τα δύο χαρακτηριστικά γνωρίσματα υπάρχουν στα θηλαστικά του εδάφους αλλά όχι στις σύγχρονες φάλαινες.

Όπως και το υπόλοιπα Archaeocetes, έτσι και η προσφάτως ανακαλυμμένη φάλαινα ήταν εξοπλισμένη με τέσσερα πόδια τροποποιημένα για κολύμβηση με ώθηση από αυτά. Ενώ οι φάλαινες πιθανώς μπορούσαν να υποστηρίξουν το βάρος τους στα άκρα που έμοιαζαν με βατραχοπέδιλα, αυτοί πιθανώς δεν μπορούσαν να προχωρήσουν μακριά στο έδαφος.

"Σαφώς ήτανε δεμένα με την ακτή" είπε ο Gingeri. "Ζούσαν στο όριο μεταξύ νερού και εδάφους, πηγαίνοντας πότε στο ένα και πότε στο άλλο."

Η ομάδα προτείνει ότι Maiacetus τρεφόταν εν πλω και ερχόταν στην ξηρά για να ξεκουραστεί, να ζευγαρώσει και να γεννήσει. Η με το κεφάλι κάτω θέση του εμβρύου ταιριάζει με το τι βρίσκεται σε πολλά ζώα του εδάφους, ιδιαίτερα τα αρτιοδάκτυλα(χοίροι, ελάφια και αγελάδες), τα οποία θεωρούνται ότι έχουν δώσει γέννηση στις αρχαϊκές φάλαινες. Τα ανθρώπινα μωρά προκύπτουν επίσης με το κεφάλι πρώτα, ιδανικά.

Οι επιστήμονες σκέπτονται ότι ένας προσανατολισμός με το κεφάλι κάτω επιτρέπει στα θηλαστικά του εδάφους να αναπνεύσουν ακόμα κι αν κολλήσουν στο κανάλι γέννησης. Αυτή δεν είναι η περίπτωση και υποβρύχια. " Εάν γεννιέσαι στο νερό δεν θέλεις το κεφάλι έξω μακρυά από τη μητέρα μέχρι πεταχτεί έξω ελεύθερο, επειδή δεν θέλεις να πνιγείς,» λέει ο Gingerich.

Επιπλέον, η έξοδος με την ουρά πρώτα στις σύγχρονα φάλαινες και τα δελφίνια θα εξασφάλιζε ότι το μωρό θα αντιμετωπίζει την ίδια κατεύθυνση με τη μητέρα του που είναι πιθανό να κολυμπάει. Για να αποφευχθεί ο χωρισμός μεταξύ μητέρας και βρέφους, η έξοδος με την ουρά πρώτα θα ήταν η βέλτιστη, είπε ο Gingerich.

Πηγή: LiveScience